Nowe Książki – polski miesięcznik literacki wydawany od 1949 w Warszawie, do końca marca 2010 wydawany przez Bibliotekę Narodową, a od 1 kwietnia 2010 przez Instytut Książki[1].
Jest to najstarsze polskie czasopismo poświęcone polskim nowościom wydawniczym.
„Nowe Książki” na samym początku były bibliograficznym biuletynem nowości. Później czasopismo przekształcało się i poszerzało swoją zawartość. Zmieniło się w czasopismo recenzyjno-publicystyczne, z wieloma stałymi działami, felietonami i innymi rodzajami publikacji[2].
Stałe działy
Stałe działy periodyku to m.in.:
- „O literaturze”
- „Proza polska”
- „Proza obca”
- „Poezja”
- „Dramat”
- „Wspomnienia-biografie”
- „Sztuka”
- „Wokół religii”
- „Filozofia”
- „Historia”
- „Publicystyka”
- „Polityka”
- „Popularyzacja nauki”
- „Dla dzieci”
Recenzje i omówienia książek, pomieszczone w wymienionych działach, pisane są przez kompetentnych krytyków literackich, specjalistów i naukowców.
Redaktorzy naczelni
W latach 1953–1981 redaktorami naczelnymi byli: Juliusz Wiktor Gomulicki, Adam Klimowicz, Zenona Macużanka, Marcin Czerwiński, Lidia Wójcik, Tomasz Łubieński. W tych latach pismo ukazywało się co dwa tygodnie (dwutygodnik)[2].
Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.Przypisy
