Michał Białecki (ur. 15 września 1898 w Strzelcach, zm. ?) – chorąży Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari
Życiorys
Urodził się 15 września 1898 w Strzelcach, w ówczesnym powiecie mogileńskim, rejencji bydgoskiej, w rodzinie Jana i Marcjanny z domu Gessetle[1]. W latach 1904–1912 uczęszczał do czteroklasowej szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, a później pozostawał „przy rodzicach”[1].
16 listopada 1916 został powołany do armii niemieckiej i wcielony do 2 pułku grenadierów w Szczecinie[1]. W marcu 1917 został przeniesiony do 448 pułku piechoty na froncie francuskim[1]. W marcu 1918 został ranny w lewe przedramię w bitwie pod Kemmelberg[1]. Do lipca był leczony w Antwerpii[1]. Od 23 sierpnia 1918 do 25 listopada 1918 przebywał w brytyjskiej niewoli[1].
W listopadzie 1918 wstąpił do Armii Polskiej we Francji i został wcielony do 6 pułku strzelców polskich, późniejszego 48 pułku piechoty[1]. W kwietniu 1919 razem z pułkiem przybył do Zamościa, a po kilku dniach wyruszył na front ukraiński[1]. Przeciwko Ukraińcom walczył do 28 maja 1919, a później pełnił służbę na granicy, na Śląsku[1]. W styczniu 1920 wziął udział w zajmowaniu Pomorza, a w maju tego roku wyruszył na front bolszewicki[1]. Uczestniczył we wszystkich walkach pułku, aż do zawieszenia broni[1]. Wyróżnił się 22 września 1920 podczas forsowania rzeki Muchawiec, w rejonie wsi Łuszczyki, gdzie na czele kilkunastu żołnierzy samorzutnie uderzył na daleko silniejszy oddział sowiecki, z brawurą wyrzucił przeciwnika z zajmowanej pozycji, zdobywając przy tym ciężki karabin maszynowy i kilku jeńców[1][2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako podoficer zawodowy i kontynuował służbę w 48 pułku piechoty, który od lipca 1921 stacjonował w garnizonie Stanisławów[1]. W 1922 ukończył kurs w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmnie, a w 1923 kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[1]. W 1930 uzupełnił wykształcenie w zakresie siedmiu klas szkoły powszechnej[1]. W marcu 1934, w stopniu tytularnego starszego sierżanta, nadal pełnił służbę w 48 pp na stanowisku szefa 3. kompanii ciężkich karabinów maszynowych[1]. Później awansował na chorążego[3].
Był żonaty, dzieci nie miał (stan na dzień 20 marca 1934)[1].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
_podpis.jpg){kind=small}
