Max Biele – architekt działający na terenie Poznania na początku XX wieku^[1].

Architekt skupiał się na rozwiązaniu fasady kamienicy. Charakterystyczne dla Bielego jest łączenie secesji wiedeńskiej z podziałami elewacji pasami z kamienia, który staje się silnym elementem dekoracyjnym fasady. Według Jana Skuratowicza na tle innych warsztatów projektowych Biele wyróżniał się właśnie tym specyficznym łączeniem quasi kamiennej rustyki z plastycznym ornamentem^[1].

• kamienice przy ul. Dąbrowskiego 44 i 46 (dawniej Wielka Berlińska)^[1],
• kamienica przy ul. Matejki 52 (dawniej Nowoogrodowa) – rej. zabytków nr A–373^[2],
• kamienice przy ul. Matejki 56 – rej. zabytków nr A–377^[2],
• dom przy ul. Półwiejskiej 34 – 1906,
• dom przy ul. Słowackiego 17 i 40^[3] (dawniej Karola),
• domy przy ul. Wierzbięcice 14 i 18 (dawniej Bittera) – 1905^[a],
• dom przy ul. Chełmońskiego 9 (dawniej Helmholtza) – 1908^[a],
• dom przy ul. Poznańskiej 50 – 1906 – rej. zabytków nr A–733/Wlkp/A^[4][a],
• kamienice urzędnicze przy ul. Śniadeckich^[b].

• Jan Skuratowicz, Leszek Szurkowski: Secesja w architekturze Poznania. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2002. ISBN 83-87847-76-3. Brak numerów stron w książce
• Art around 1900: Poznań (Posen). [dostęp 2011-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-29)]. (ang.).