PROFILPELAJAR.COM

Marine Le Pen
	; Marine Le Pen (2024)
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1968 ; Neuilly-sur-Seine
	Przewodniczący Frontu Narodowego / Zjednoczenia Narodowego
Okres	od 16 stycznia 2011; do 13 września 2021
Przynależność polityczna	Front Narodowy / Zjednoczenie Narodowe
Poprzednik	Jean-Marie Le Pen
Następca	Jordan Bardella (p.o.)
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Wiadomości w Wikinews

Marine Le Pen (ur. 5 sierpnia 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuska polityk i prawniczka, w latach 2003–2011 wiceprzewodnicząca, a od 2011^[1] do 2021 przewodnicząca Frontu Narodowego/Zjednoczenia Narodowego (FN/RN), deputowana do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji, posłanka do Zgromadzenia Narodowego. Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2012, 2017 i 2022.

Życiorys

Jest córką Jeana-Marie Le Pena, założyciela i pierwszego przewodniczącego FN (1972–2011). Z wykształcenia prawniczka, absolwentka Uniwersytetu Paryż II. W 1991 uzyskała dyplom pomagisterskich studiów z zakresu prawa karnego. Od 1992 praktykowała jako adwokat w Paryżu.

W drugiej połowie lat 90. weszła w skład władz Frontu Narodowego, nacjonalistycznego i eurosceptycznego ugrupowania założonego i kierowanego przez jej ojca, Jean-Marie Le Pena. Z ramienia Frontu Narodowego uzyskiwała mandaty radnej departamentu Nord i regionu Île-de-France. Kierowała działem prawnym FN, od 2003 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 2004 została wybrana posłanką do Parlamentu Europejskiego. Pięć lat później skutecznie ubiegała się o reelekcję.

W 2007 prowadziła prezydencką kampanię wyborczą swojego ojca. Była wymieniana jako główny kandydat do przejęcia po nim przywództwa we Froncie Narodowym^[2]. 16 stycznia 2011 stanęła na czele Frontu Narodowego, zastępując na tym stanowisku swojego ojca^[3].

Marine Le Pen wystartowała w wyborach prezydenckich w 2012. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 6,4 miliona głosów (17,90%), zajmując 3. miejsce wśród 10 kandydatów i przegrywając w pierwszej turze^[4].

W 2014 kierowany przez nią Front Narodowy zwyciężył w wyborach europejskich we Francji, uzyskując 24 mandaty w PE VIII kadencji, z których jeden przypadł Marine Le Pen^[5]. W grudniu 2015 FN uzyskał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów regionalnych (ok. 28%), a jego kandydaci zajęli pierwsze miejsca w wyborach na prezydentów regionów. W drugiej turze FN uległ jednak centroprawicy i lewicy, nie wygrywając w żadnym z regionów. Sama Marine Le Pen przegrała w Nord-Pas-de-Calais-Pikardia z Xavierem Bertrandem^[6].

W 2017 wystartowała w kolejnych wyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania z 23 kwietnia 2017 otrzymała 7,7 miliona głosów (21,30%), zajmując 2. miejsce spośród 11 pretendentów^[7]. Przeszła do drugiej tury głosowania razem z centrystą Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 24,01%^[7]. Spośród kandydatów, którzy przegrali w pierwszej turze, oddanie na nią głosu zadeklarował Nicolas Dupont-Aignan^[8].

24 kwietnia 2017 na czas dalszej kampanii wyborczej ustąpiła z funkcji przewodniczącej Frontu Narodowego^[9]. 7 maja 2017 w drugiej turze głosowania dostała 10,6 miliona głosów (33,90%), przegrywając tym samym ze swoim konkurentem Emmanuelem Macronem^[10]. Osiem dni później ponownie objęła kierownictwo swojej partii^[11].

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskała mandat deputowanej do Zgromadzenia Narodowego XV kadencji w jednym z okręgów departamentu Pas-de-Calais^[12]. W czerwcu 2018 kierowany wciąż przez nią FN przyjął nową nazwę – Zjednoczenie Narodowe^[13].

13 września 2021 w związku z kampanią przed wyborami prezydenckimi w 2022 ustąpiła z funkcji przewodniczącej RN^[14]. W pierwszej turze głosowania prezydenckiego z 10 kwietnia 2022 otrzymała 8,1 miliona głosów (23,15%), zajmując 2. miejsce spośród 12 pretendentów^[15]. Przeszła do drugiej tury z ubiegającym się o reelekcję Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 27,85%^[15]. 24 kwietnia 2022 w drugiej turze głosowania dostała 13,3 miliona głosów (41,46%), przegrywając ponownie ze swoim konkurentem^[16].

W wyborach parlamentarnych w 2022 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję do niższej izby francuskiego parlamentu^[17]. Jej ugrupowanie uzyskało wówczas najlepszy wynik w historii, zdobywając 89 mandatów w Zgromadzeniu Narodowym^[18]. Nie zdecydowała się na powrót na funkcję przewodniczącej partii, której kierownictwo przejął jej bliski współpracownik Jordan Bardella^[19]. W 2024 po raz kolejny została wybrana na deputowaną krajową^[20].

Poglądy

W zakresie polityki zagranicznej Marine Le Pen zadeklarowała poparcie dla izolacjonizmu Francji. Sprzeciwiała się zachodniej interwencji w wojnie domowej w Libii w 2011 oraz planom akcji zbrojnej w Syrii. Po aneksji Krymu przez Rosję odwiedziła Moskwę, gdzie spotkała się z przewodniczącym Dumy Państwowej Siergiejem Naryszkinem i poparła forsowany przez Rosję postulat tzw. federalizacji Ukrainy^[21]. Marine Le Pen opowiedziała się za utworzeniem osi Paryż-Berlin-Moskwa i chciałaby wraz z Władimirem Putinem „bronić wartości chrześcijańskich w dziedzictwie europejskim”^[22]. Samego Władimira Putina określiła jako patriotę^[23]. Przy wsparciu związanego z rosyjskim prezydentem oligarchy Konstantina Małofiejewa uzyskiwała pożyczki w rosyjskim banku na kampanię wyborczą^[24]. W 2022, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, Marine Le Pen nakazała wycofać swoje ulotki wyborcze, na których widniała jej fotografia z rosyjskim prezydentem^[23].

Publicznie wyraziła pogląd, że Francja nie jest odpowiedzialna za obławę Vel d'Hiv, ponieważ dokonał jej marionetkowy rząd Vichy^[25]^[26]^[27].

Życie prywatne

Od czerwca 1997 do kwietnia 2000 Marine Le Pen była żoną przedsiębiorcy Francka Chauffroy, z którym ma troje dzieci (wszystkie ochrzczone w prowadzonym przez integrystów kościele Saint Nicolas du Chardonnet w Paryżu). Od grudnia 2002 do czerwca 2006 była żoną Érica Iorio, który pełnił funkcję sekretarza generalnego FN^[28]. Po drugim rozwodzie jej partnerem życiowym został polityk Louis Aliot^[21], z którym była związana w latach 2009–2019^[29].

Przypisy

↑ ^a ^b Z przerwą między 24 kwietnia a 15 maja 2017, gdy obowiązki przewodniczącego FN pełnili czasowo kolejno Jean-François Jalkh i Steeve Briois.
↑ Dominika Pszczółkowska: Le Pen wskrzesza polskiego hydraulika. wyborcza.pl, 17 marca 2009. [dostęp 2012-04-23].
↑ Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père. google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).
↑ Résultats de l’élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).
↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).
↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015. interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14]. (fr.).
↑ ^a ^b Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).
↑ Le Pen: jeśli wygram, premierem zostanie Dupont-Aignan. rp.pl, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-29].
↑ Marine Le Pen steps down as Front National leader. irishtimes.com, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-27]. (ang.).
↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-05-08]. (fr.).
↑ Marine Le Pen redevient présidente du Front national. lemonde.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-19]. (fr.).
↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
↑ Front Narodowy Marine Le Pen zmienił nazwę na Zjednoczenie Narodowe. Ma się nie kojarzyć z rasizmem i antysemityzmem. gazetaprawna.pl, 2 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-21].
↑ Marine Le Pen lance sa campagne pour l’élection présidentielle de 2022: «Il est des batailles qu’on n’a pas le droit de perdre». lemonde.fr, 12 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-23]. (fr.).
↑ ^a ^b Annonce par Laurent Fabius, Président du Conseil constitutionnel, des résultats officiels du premier tour de l’élection présidentielle. conseil-constitutionnel.fr, 13 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
↑ Résultats de la présidentielle 2022: Emmanuel Macron est réélu. vie-publique.fr, 25 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
↑ Marine Le Pen réélue députée dans le Pas-de-Calais lors des législatives 2022. lemonde.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20]. (fr.).
↑ Résultats des législatives 2022: le RN obtient 89 sièges et signe une percée historique à l'Assemblée nationale. francetvinfo.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20]. (fr.).
↑ France’s National Rally elects Bardella, 27, as Le Pen's successor. france24.com, 5 listopada 2022. [dostęp 2024-07-01]. (ang.).
↑ Thomas Delaunay: Législatives 2024: au moins 37 députés RN élus dès le premier tour. nouvelobs.com, 30 czerwca 2024. [dostęp 2024-07-01]. (fr.).
↑ ^a ^b Szymon Łucyk. Przeciw Europie, pod rękę z Rosją. „Tygodnik Powszechny”, s. 46–47, 4 maja 2014.
↑ John Vinocour: Putin’s Woman in Paris. wsj.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
↑ ^a ^b Joanna Zajchowska: Francja. Marine Le Pen nakazała wycofanie miliona wyborczych ulotek. Pozuje na nich z Putinem. gazeta.pl, 1 marca 2022. [dostęp 2022-03-02].
↑ Grzegorz Rzeczkowski: Przekupywał zachodnią prawicę i działał w Polsce. Oligarcha Putina do zadań specjalnych. wyborcza.pl, 29 marca 2022. [dostęp 2023-11-23].
↑ Katarzyna Stańko: Holokaust politycznym tematem we Francji. gazetaprawna.pl, 1 lutego 2018. [dostęp 2021-12-05].
↑ Lara Marlowe: Marine Le Pen denies French guilt over Holocaust. irishtimes.com, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05]. (ang.).
↑ Adam Nossiter: Marine Le Pen Denies French Guilt for Rounding Up Jews. nytimes.co, 10 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05]. (ang.).
↑ Olivier Beaumont: Dans l’enfer de Montretout. Paryż: Flammarion, 2017, s. 249. ISBN 978-2-08-139507-7. (fr.).
↑ Louis Aliot annonce qu'il n'est plus en couple avec Marine Le Pen. huffingtonpost.fr, 11 września 2019. [dostęp 2022-04-17]. (fr.).

Bibliografia

Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-05-08].

[przerwa-1] Z przerwą między 24 kwietnia a 15 maja 2017, gdy obowiązki przewodniczącego FN pełnili czasowo kolejno Jean-François Jalkh i Steeve Briois.

[2] Dominika Pszczółkowska: Le Pen wskrzesza polskiego hydraulika. wyborcza.pl, 17 marca 2009. [dostęp 2012-04-23].

[3] Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père. google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).

[4] Résultats de l’élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).

[5] Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).

[6] Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015. interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14]. (fr.).

[wyniki_I_tura-7] Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).

[8] Le Pen: jeśli wygram, premierem zostanie Dupont-Aignan. rp.pl, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-29].

[9] Marine Le Pen steps down as Front National leader. irishtimes.com, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-27]. (ang.).

[10] Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-05-08]. (fr.).

[11] Marine Le Pen redevient présidente du Front national. lemonde.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-19]. (fr.).

[12] Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).

[13] Front Narodowy Marine Le Pen zmienił nazwę na Zjednoczenie Narodowe. Ma się nie kojarzyć z rasizmem i antysemityzmem. gazetaprawna.pl, 2 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-21].

[14] Marine Le Pen lance sa campagne pour l’élection présidentielle de 2022: «Il est des batailles qu’on n’a pas le droit de perdre». lemonde.fr, 12 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-23]. (fr.).

[wyniki_I_tura_2022-15] Annonce par Laurent Fabius, Président du Conseil constitutionnel, des résultats officiels du premier tour de l’élection présidentielle. conseil-constitutionnel.fr, 13 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).

[16] Résultats de la présidentielle 2022: Emmanuel Macron est réélu. vie-publique.fr, 25 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).

[17] Marine Le Pen réélue députée dans le Pas-de-Calais lors des législatives 2022. lemonde.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20]. (fr.).

[18] Résultats des législatives 2022: le RN obtient 89 sièges et signe une percée historique à l'Assemblée nationale. francetvinfo.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20]. (fr.).

[19] France’s National Rally elects Bardella, 27, as Le Pen's successor. france24.com, 5 listopada 2022. [dostęp 2024-07-01]. (ang.).

[20] Thomas Delaunay: Législatives 2024: au moins 37 députés RN élus dès le premier tour. nouvelobs.com, 30 czerwca 2024. [dostęp 2024-07-01]. (fr.).

[łucyk-21] Szymon Łucyk. Przeciw Europie, pod rękę z Rosją. „Tygodnik Powszechny”, s. 46–47, 4 maja 2014.

[22] John Vinocour: Putin’s Woman in Paris. wsj.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).

[jz-23] Joanna Zajchowska: Francja. Marine Le Pen nakazała wycofanie miliona wyborczych ulotek. Pozuje na nich z Putinem. gazeta.pl, 1 marca 2022. [dostęp 2022-03-02].

[Rzeczkowski-24] Grzegorz Rzeczkowski: Przekupywał zachodnią prawicę i działał w Polsce. Oligarcha Putina do zadań specjalnych. wyborcza.pl, 29 marca 2022. [dostęp 2023-11-23].

[25] Katarzyna Stańko: Holokaust politycznym tematem we Francji. gazetaprawna.pl, 1 lutego 2018. [dostęp 2021-12-05].

[26] Lara Marlowe: Marine Le Pen denies French guilt over Holocaust. irishtimes.com, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05]. (ang.).

[27] Adam Nossiter: Marine Le Pen Denies French Guilt for Rounding Up Jews. nytimes.co, 10 kwietnia 2017. [dostęp 2021-12-05]. (ang.).

[28] Olivier Beaumont: Dans l’enfer de Montretout. Paryż: Flammarion, 2017, s. 249. ISBN 978-2-08-139507-7. (fr.).

[29] Louis Aliot annonce qu'il n'est plus en couple avec Marine Le Pen. huffingtonpost.fr, 11 września 2019. [dostęp 2022-04-17]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

PROFILPELAJAR.COM

Marine Le Pen

Życiorys

Poglądy

Życie prywatne

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Bro & Sis

WRGG-LP

لياندرو بادوفاني (لاعب كرة قدم)

Broadway (Brooklyn)

Cyprian Michael Iwene Tansi

Manlio Busoni

Monsang people

Аккад (город)

SoRAK Aceh

Kepolisian Bersenjata Rakyat

Waking Up in Vegas

Senegalese passport

No Tofu

Byzantine rhetoric

2012 in Italy

United States Air Force Combat Rescue Officer

Velocidad de la luz

HD 154672 b

تحليل كهربائي

グランアレグリア