4 stycznia 1669 francuskie wydawnictwo Claude'a Barbin opublikowało w Paryżu Listy portugalskie. Utwór poprzedzony był wstępem do czytelnika, w którym wydawca wyjaśniał, że udało mu się z trudem ocalić kopię tłumaczenia listów oraz podkreślał, że nie wie, kto był ich adresatem ani tłumaczem na język francuski.
Popularność utworu skłoniła wydawcę do reedycji w tym samym roku. W kolejnym wydaniu (1669), które miało miejsce ze granicą w Kolonii, zmieniono jedno zdanie przedmowy, ujawniając tożsamość odbiorcy oraz tłumacza[a]. Domniemanym adresatem listów miał być francuski szlachcic Noël Bouton de Chamilly, a ich tłumaczem Gabriel-Joseph de Lavergne de Guilleragues, ówczesny dyrektor Gazette de France.
Z tekstu wynikało, że autorką listów była zakonnica Mariana[2]. Według badań historyków portugalskich ową Marianą była właśnie Mariana Alcoforado.
Jej postać obrosła legendą, portugalscy literaturoznawcy włączyli ją do panteonu literatury portugalskiej i wytrwale poszukiwali oryginałów listów[3].
Na początku XX wieku rozgorzała dyskusja, w wyniku której francuscy i niemieccy badacze udowodnili zbieżność stylistyczną listów z innymi utworami epoki[4]
oraz ostatecznie przypisali autorstwo Gabrielowi de Guilleragues. Literaturoznawcy portugualscy przyjęli, co prawda, tezę o istnieniu francuskiego autora, niemniej jednak twierdzili nadal, iż musiał on się wzorować na prawdziwych listach pisanych po portugalsku i powoływali się na bezsporny fakt istnienia portugalskiej zakonnicy[5].
Uwagi
↑Dotychczasowe zdanie: Je ne sais point le nom de celui auquel on les a écrites, ni de celui qui en a fait la traduction przybrało formę: Le nom de celui auquel on les a écrites est Monsieur le Chevalier de Chamilly, et le nom de celui qui en a fait la traduction est Cuilleraque
Przypisy
↑Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, tom 1. Wyd. Gutenberga
↑W 1876 Camilo Castelo Branco w swoim podręczniku literatury portugalskiej zapewnił, że Mariana Alcoforado żyła w klasztorze w Beja. W 1888 Luciano Cordeiro opublikował dokumenty jej chrztu i przynależności do Zakonu Franciszkanów w Beja. Por. Frédéric Deloffre, Jacques Rougeot: Lettres portugaises. Geneve: Librairie Droz, 1972. Brak numerów stron w książce
↑Nathalie Grande: Le roman au XVIIe siècle: l'exploration du genre. Editions Bréal, 2002, s. 122.
↑Przyczynili się do tego głównie badacze dorobku Guilleragues, Frédéric Deloffre i Jacques Rougeot oraz niemiecki stylista Leo Spitzer. Por. Marc Escola: Le projet Fabula. 2007-11-01. [dostęp 2009-06-09]. (fr.).