Uczennica Tadeusza Kotarbińskiego i Jana Łukasiewicza. Pod opieką tego ostatniego w 1921 roku obroniła pracę doktorską poświęconą etyce stoików. Po otrzymaniu tytułu doktora, a przed podjęciem pracy na Uniwersytecie Warszawskim, studiowała na Sorbonie. Po habilitacji (uzyskanej w 1932 roku) wyjechała na stypendium do Wielkiej Brytanii, gdzie przebywała do 1935 roku. W czasie wojny wykładała na tajnym uniwersytecie, w mieszkaniu Ossowskich na Żoliborzu, wraz z mężem angażowała się w pomoc Żydom (jeszcze przed wojną była przeciwniczką wprowadzenia getta ławkowego)[1]. W latach 1945–1948 profesor Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie uczyła etyki m.in. Leszka Kołakowskiego. Od 1948 wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952–1962 kierowniczka Zakładu Historii i Teorii Moralności Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. W 1972 otrzymała nagrodę państwową I stopnia. Żona Stanisława Ossowskiego[2]. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C2-9-9)[3].
Wybrane publikacje
Podstawy nauki o moralności, wydawnictwo Czytelnik 1947
Motywy postępowania: z zagadnień psychologii moralności, wydawnictwo "Książka i Wiedza" 1949 ISBN 83-05-13245-5
Moralność mieszczańska, Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1985, ISBN 83-04-01877-2
Socjologia moralności: zarys zagadnień, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1963 ISBN 83-01-14009-7
Myśl moralna oświecenia angielskiego, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1966
Ethos rycerski i jego odmiany, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1973 ISBN 978-83-01-13277-4
O człowieku, moralności i nauce: miscellanea, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1983 ISBN 83-01-0080-16
Ostatnia z wymienionych książek jest zbiorem prac Marii Ossowskiej, opublikowanych w latach 1919–1974. Autorka napisała we wstępie[4]:
Ta próba systematyzacji może posłużyć jako punkt zaczepienia dla dyskusji, której wzniecenie stawiam sobie przede wszystkim za cel. Przez dyskusję bowiem, a nie przez formułowanie bezapelacyjnych nakazów albo zakazów, kształci się jak myślę świadomość moralną.
.JPG)