Marcin Zamoyski (ur. 30 października 1947 w Sopocie) – polski operator filmowy, realizator, samorządowiec, prezydent Zamościa w latach 1990–1992 oraz ponownie od 2002 do 2014, wojewoda zamojski od 1992 do 1994.
Życiorys
Pochodzi z polskiego rodu Zamoyskich herbu Jelita. Jest synem Jana Tomasza Zamoyskiego, ostatniego ordynata zamojskiego[1], a także wnukiem Maurycego Klemensa Zamoyskiego.
Studiował początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, potem historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1966–1969 pracował w Kanadzie jako kierowca. Od 1972 do 1990 był zatrudniony w Polskiej Agencji Interpress w Warszawie jako operator filmowy i realizator; odpowiadał tam za przygotowywanie reportaży historycznych. Pracował także dla Wytwórni Filmowej „Czołówka”, niemieckiej telewizji oraz przy filmach fabularnych[2]. Autor zdjęć z legalnych i nielegalnych manifestacji „Solidarności”. Przyjaźnił się z księdzem Jerzym Popiełuszką, który udzielił mu ślubu oraz ochrzcił córkę[2].
W 1990 stosunkiem głosów 23 do 12 został wybrany przez radę miasta na stanowisko prezydenta Zamościa. W 1992 został przez Jana Olszewskiego mianowany wojewodą zamojskim, w 1994 odwołał go z tej funkcji Waldemar Pawlak[2]. Od 1994 do 1998 był przewodniczącym rady miasta.
W 2002 (w drugiej turze)[3], w 2006[4] i w 2010[5] (w pierwszej turze) w bezpośrednich wyborach samorządowych jako niezależny kandydat (popierany m.in. przez Platformę Obywatelską) był wybierany na urząd prezydenta Zamościa. W 2014 nie uzyskał reelekcji[6], otrzymując w drugiej turze 49,7% głosów i przegrywając z Andrzejem Wnukiem[7]. Przyczynił się do odzyskania księgozbiorów z biblioteki Zamoyskich[2]. W latach 2004–2015 pełnił funkcję prezesa Ligi Polskich Miast i Miejsc UNESCO[2].
Życie prywatne
Zamieszkał na Rynku Wielkim w Zamościu. Żonaty z Aleksandrą z domu Sentek, wywodzącą się z lwowskiej rodziny pochodzenia węgierskiego, z zawodu lekarz weterynarii[2]. Mają dwoje dzieci: Różę (ur. 1982) i Andrzeja (ur. 1986)[2].
W 1995 w wyniku przetargu nabył dawny PGR w Michalowie o powierzchni 520 ha; przed reformą rolną z 1944 był to folwark wchodzący w skład ordynacji[1]. Jest właścicielem m.in. 6 obrazów z kościoła franciszkańskiego (odzyskanych w 1995 z archidiecezji lubelskiej) i sztandaru jazdy ordynackiej[2].
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
