Karierę piłkarską Manolo rozpoczął w rodzinnym Cáceres w małym zespole o nazwie Polideportivo Cácereno. W 1983 został graczem CE Sabadell FC, grającego w Segunda División B i tam spędził dwa sezony. W 1985 roku przeszedł do Realu Murcia. Na koniec sezonu awansował z nią do Primera División, a w niej zadebiutował 31 sierpnia w przegranym 1:3 domowym spotkaniu z Realem Madryt. 26 października zdobył pierwszego gola w pierwszej lidze, a Murcia pokonała 2:0 Athletic Bilbao. W całym sezonie zdobył 12 goli i był najskuteczniejszym strzelcem zespołu. W kolejnym zdobył 9 bramek i pomógł Murcii w utrzymaniu w lidze.
W 1988 roku Manolo przeszedł do Atlético Madryt. W jego barwach swój pierwszy mecz zaliczył 3 września przeciwko CD Logroñés, przegrany przez zespół z Madrytu 0:1. W swoim pierwszym sezonie stworzył atak z BrazylijczykiemBaltazarem i zajął 4. miejsce w La Liga. W kolejnym powtórzył sukces z poprzedniego sezonu i znów był drugim najlepszym strzelcem Atlético. W 1991 roku został wicemistrzem Hiszpanii, zdobył Puchar Hiszpanii i strzelił 16 goli, najwięcej w drużynie. W sezonie 1992/1993 zaliczył 27 trafień w lidze, m.in. 4 w meczu z Cádizem (5:1) i 3 z Realem Valladolid (5:1), dzięki czemu wywalczył koronę króla strzelców, a zespół „Los Colchoneros” był trzeci w La Liga. Wygrał też drugi raz z rzędu krajowy puchar. W kolejnych trzech sezonach Atlético spisywało się słabiej, a Manolo nie był tak skuteczny jak w poprzednich sezonach i zdobył tylko 12 goli. W Atlético zagrał łącznie w 219 spotkaniach Primera División i strzelił w nich 76 bramek.
W 1995 roku Manolo odszedł do drugoligowej Méridy. Tam występował przez dwa sezony i awansował z nią w 1997 roku do Primera División, ale w tym samym sezonie zakończył piłkarską karierę.
