Maksymilian Jan Wudkiewicz urodził się 28[1] stycznia 1892[1][2][3]. Był synem Andrzej i Marii z domu Damm[2], bratem Antoniego (1896-1968, kolejarz)[4]. Kształcił się w C.K. II Szkole Realnej we Lwowie[5], gdzie w 1911 ukończył VII klasę i zdał egzamin dojrzałości[6].
Został sportowcem lekkoatletą, specjalizował się w chodzie. Był zawodnikiem Czarnych Lwów, do 1914 rekordzistą Europy w chodzie na 5000 metrów[7], wielokrotnym rekordzistą Austrii i Polski w chodzie[8][9]. Zdobywał złote medale w chodzie na mistrzostwach Austrii: w 1913 na dystansie 5000 metrów (czas 26:09,2; rekord)[10], w 1914 na dystansie 10 000 metrów (53:07,5)[11][12][13].
Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa[1]. Wstąpił do Wojska Polskiego i wziął udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. W stopniu podporucznika został oficerem oddziału szturmowego i komendantem był komendantem pociągu pancernego PP-3., określanego jako „Pepetrójka” (później przemianowany na „Podpułkownik Lis-Kula”)[2][16]. Poległ 22 lutego 1919 w bitwie pod Wołczuchami[1][2][7][17][18][19]. Wobec konieczności oddalenia się polskiej załogi z miejsca walk, ciało Wudkiewicza został pochowane na miejscu przez Ukraińców[16]. Ekshumacja zwłok ppor. Wudkiewicza (oraz poległych szeregowców Stefana Pasionca i Jana Zięby) została przeprowadzona 14 maja 1919 w Wołczuchach[16][20][21]. Szczątki trzech żołnierzy zostały przewiezione do Lwowa, gdzie sprzed dworca kolejowego po południu 15 maja 1919 odbyły się uroczystości żałobne przy licznym udziale uczestników, w tym żołnierzy i kapeli 3 Pułku Strzelców Lwowskich, po czym zostały pochowane na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera XIV, miejsce 985)[2][16][22][23].
Rekordy życiowe
W latach 20. i 30. niepodległej II Rzeczypospolitej pozostawał rekordzistą Polski w chodzie na kilku dystansach[24] (podany w przypisie czas publikacji źródła jest równoznaczny z utrzymywaniem się rekordu M. Wudkiewicza).
Towarzysz Wudkiewicza z załogi „Pepetrójki” i świadek jego śmierci Zbigniew Orwicz swoje wspomnienia zatytułowane Wołczuchy (wypad lwowskiego pociągu pancernego „Pepetrójka” W. P.) opatrzył dedykacją „Cieniom przyjaciela ppor. Maksymiliana Wudkiewicza poświęcam”[18].
W 1919 klub Czarni Lwów zorganizował memoriał poległych w tym roku Kaweckiego (lekkoatleta długodystansowiec i biegacz narciarski[38]) i Wudkiewicza[39]. Na walnym zgromadzeniu I LKS Czarni Lwów w dniu 28 lutego 1929 zatwierdzono organizację trzech memoriałów upamiętniających poległych sportowców klubu: Józefa Kaweckiego, Maksymiliana Wudkiewicza i Władysława Steinhausa[40]. 23 stycznia 1922 memoriał ś.p. Kaweckiego-Wudkiewicza o nagrodę honorową w ramach Międzyklubowych zawodów Sekcji Narciarskiej „Czarni” został rozegrany w biegu narciarskim na ok. 8 km w Sławsku[41][42].
Władze Politechniki Lwowskiej zaplanowały na październik 1923 odsłonięcie tablicy pamiątkowej z nazwiskami studentów uczelni poległych w walkach o niepodległość 1918–1921; wśród upamiętnionych był Maksymilian Wudkiewicz[43].
↑Spis bohaterów pochowanych na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W: W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 51.
.png){kind=small}
.jpg)