W spisie potraw książki kucharskiej z 1952, opracowanej przez pracowników Ministerstwa Rolnictwa i Żywności oraz Anastasa Mikojana, pt. Książka o smacznym i zdrowym jedzeniu, makaron po-fłotski nie został jeszcze wymieniony. W książce tej natomiast był przepis na makaronnik (ros. макаронник) i łapszewnik (ros. лапшевник) z mięsem – potrawy zbliżone do makaronu po-fłotski, ale bardziej pracochłonne[b][8]. Przepis na makaron po-fłotski znalazł się dopiero w książce Kulinaria (ros. Кулинария), wydanej w 1955 roku, w rozdziale o potrawach z makaronem[9].
Prostota, szybkość wykonania, niewygórowana cena, dobra wartość odżywcza i możliwość przechowywania składników wchodzących w skład potrawy, sprawiły, że stała się popularna w późniejszym okresie istnienia ZSRR, od drugiej połowy lat 60. XX wieku. Świeże mięso (surowe lub gotowane) można zastąpić w przepisie mięsem z puszki, tzw. tuszonką[10]. Potrawa występuje w wielu wariantach. Pozwala wykorzystać mięsowołowe lub wieprzowe, które zostało użyte do sporządzenia wywaru na zupę czy rosołu. Makaron po-fłotski gościł w menu stołówek przedszkolnych, szkolnych, studenckich, pracowniczych, w kantynach wojskowych i marynarskich, oraz był gotowany w domu. Na obozach i w warunkach polowych świeże mięso zastępowano mięsem z konserwy[11].
Pod nieco zmodyfikowaną nazwą, będącą formą transkrypcji jej nazwy z języka rosyjskiego, potrawa przeniknęła do innych języków lub kuchni, np. języka holenderskiego jako makaroni po-flotski, angielskiego – macaroni po-flotski lub makarony po-flotski, czy niemieckiego – makaroni po flotski[12][13][14]. W Holandii wzmianki o makaronie po-fłotski pojawiły się w mediach przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w Soczi, albowiem znalazł się na liście 11 potraw, których sprzedaż została zakazana podczas igrzysk ze względu na możliwość zatrucia pokarmowego[12].
W Kuchni polskiej, w wydaniu z 1989, został zamieszczony przepis na makaron z mięsem z konserwy (wieprzowiny w sosie własnym)[15].
Makaron po-fłotski w dalszym ciągu znajduje się w menu rosyjskiej kuchni okrętowej[16].
Makaron należy ugotować w osolonej wodzie, a w międzyczasie usmażyć na patelni mielone mięso i pokrojoną w kostkę cebulę. Ugotowany do miękkości makaron odcedza się i miesza z usmażonym mielonym mięsem z cebulą, po czym doprawia do smaku solą i pieprzem, ewentualnie także odrobiną cukru. Potrawę należy podawać na gorąco[9].
↑Można także spotkać nazwę „makaron bałtycki” (ros. макароны балтийские).
↑Makaronnik lub łapszewnik to makaron lub łapsza z mielonym mięsem, ułożone warstwami i zapiekane w piekarniku. Do ugotowanego makaronu lub łapszy dodaje się surowe jaja i miesza, następnie dzieli na dwie części, z których pierwszą część układa się na dnie brytfanki, na nią kładzie się warstwę osobno usmażonego mielonego mięsa, po czym na wierzch nakłada się drugą część makaronu względnie łapszy; całość jest zapiekana w piekarniku.
↑Proporcje składników w oryginalnym przepisie zamieszczonym w książce Samobytnaja kuchnia wynosiły: 360 gramów makaronu, 300 g surowego drobno zmielonego mięsa, 50 g wody do farszu, 90 g masła śmietankowego, 90 g posiekanej cebuli, sól, pieprz i 5 g cukru do smaku. Makaron należało ugotować w 2 litrach wody osolonej 40 g soli.
↑Георгий Осипов: Кухня русского флота. russkiymir.ru, 2012. [dostęp 2016-02-25]. (ros.).
↑Н. В. Карякина, Е. А. Полякова: Организация питания военнослужащих в период мировых войн в XX столетии. Департамент образования города Москвы Государственное автономное профессиональное образовательное учреждение Московский образовательный комплекс имени Виктора Талалихина, 2015. s. 11. [dostęp 2016-02-25]. (ros.).
