Po raz pierwszy swoje talenty militarne zaprezentował podczas walk o niepodległość Bahii. 28 stycznia 1823 roku cesarzPiotr I skierował batalion, którego adiutantem był de Lima do stanu Bahia, aby ten pomógł w walce z Portugalczykami[4]. Cesarska armia otoczyła Salvador zajęty wówczas przez Portugalczyków i przypuściła na niego oraz okoliczne fortyfikacje Portugalii wielokrotne ataki, w których de Lima niejednokrotnie brał udział. Podczas starcia 28 marca osobiście poprowadził szarżę na bunkier wroga[4].
2 lipca wojska brazylijskie wkroczyły do miasta. Batalion de Limy powrócił do Rio de Janeiro, a on sam został awansowany na kapitana 22 stycznia 1824 roku[2][4].
W międzyczasie w Rio Grande do Sul lokalni dowódcy nie byli w stanie przeciwstawić się paragwajskim oddziałom. Cesarz Piotr II, będąc świadomym zagrożenia ze strony Paragwajczyków, postanowił udać się na front, by wesprzeć walczących. De Lima, jako fligeladiutant cesarza, wyruszył razem z nim[8]. Oddział cesarski dotarł do Uruguaiany we wrześniu 1865. Miasto znajdowało się wówczas pod paragwajską okupacją. W chwili, gdy de Lima i cesarz przybyli, zjednoczone oddziały brazylijskie i argentyńskie szturmowały Uruguaianę. Wkrótce wojska paragwajskie poddały się i opuściły miasto, zapobiegając dalszemu rozlewowi krwi[8] i pozwalając Piotrowi II oraz de Limie wrócić do stolicy kraju[8][9].
De Lima w Paragwaju w 1866
10 października 1866 roku de Lima został mianowany nowym dowódcą zjednoczonych sił brazylijskich[4][6]. Do Paragwaju przybył 18 listopada, czyli w czasie zawieszenia broni trwającego od października 1866 do lipca 1867 roku[10]. Wykorzystał ten czas na wyszkolenie swoich żołnierzy, wyposażenie ich w nowszą broń oraz modernizację jednostek medycznych i sanitarnych, zapobiegając tym samym epidemiom wśród Brazylijczyków.[9] 25 lipca 1868 roku oddziały de Limy zajęły twierdzęHumaitá po tym, jak prezydentowi Paragwaju, Francisco Solano Lópezowi udało się zorganizować udany odwrót swoich wojsk[10].
Wykorzystując zdobytą przewagę, markiz zamiast przeprowadzać frontalny atak na linie obronne Lópeza umiejscowione na południe od Asunción wytyczył drogę omijającą nieprzyjacielskie fortyfikacje. Pozwoliło to oskrzydlić paragwajską armię[9] i dało de Limie zwycięstwa w trzech kolejnych bitwach ( Itororó , Avay i Lomas Valentinas). Spowodowało to ucieczkę Lópeza z wąską grupą zwolenników[4][9] oraz zajęcie przez Brazylijczyków Asunciónu 1 stycznia 1869 roku[4][10].
De Lima się starzał i nie czuł się na siłach, by ścigać Lópeza w głębi Paragwaju, dlatego poprosił o zgodę na dymisję lub udzielenie mu krótkiego urlopu. Choć jego prośba została odrzucona, mianował hrabiegoGastona d’Eu[3] pełniącym obowiązki dowódcy[11] i 19 stycznia 1869 roku wyjechał do Brazylii[9][12]. Do Rio de Janeiro przybył bez zapowiedzi na początku lutego. Udał się prosto do domu, ku zaskoczeniu żony, która, jak wszyscy inni, nie wiedziała o jego powrocie[12]. Cesarz był wściekły, że markiz opuścił swoje stanowisko bez pozwolenia, tym bardziej, że de Lima ogłosił iż wojna została już wygrana - mimo, że López nadal był na wolności i przegrupowywał swoje nieliczne wojska. Piotr II był bardzo rozczarowany de Limą, ale był również świadom, że to jemu zawdzięcza sukcesy, osiągnięte kosztem lat poświęceń i osobistej odwagi[12]. 21 lutego 1869 roku cesarz wezwał markiza do pałacu Paço de São Cristóvão, aby się z nim pojednać[9][13].
Kilka dni później cesarz przyznał de Limie Order Piotra I i awansował go z markiza na księcia, co było najwyższą rangą brazylijskiej szlachty i wyjątkowym wyróżnieniem podczas 58-letniego panowania Piotra II[5][6][8][12].
Kariera polityczna
14 czerwca 1855 roku de Lima został ministrem wojny w rządzie Honório Hermeta[5]. Gdy ten zmarł 3 września 1856[14][15] de Lima objął po nim urząd. Zrobił to niechętnie, ponieważ nie przypadł mu on po wyborach, a jedynie dzięki zabiegom prawnym. Poddał się do dymisji wraz z innymi członkami rządu 4 maja 1857[12][15].
Po 1857 roku kolejne rządy szybko upadały, nie mogąc uzyskać większości w Izbie Deputowanych, ponieważ stronnictwa konserwatywne wzajemnie oskarżały się o próbę dominacji[15]. Cesarz poprosił de Limę o przewodniczenie nowemu rządowi 2 marca 1861 roku[13]. De Lima próbował uzyskać poparcie w parlamencie, jednak gdy również jemu się to nie udało, razem ze wszystkimi ministrami podał się do dymisji 24 maja 1862[15].
W 1875 roku z powodu konfliktu religijnego[9] premier José Paranhos wraz z całym swoim rządem poddał się do dymisji, a cesarz poprosił de Limę o utworzenie kolejnego rządu. Ten próbował załagodzić spory wywołane przez poprzedni rząd. Postulował między innymi amnestię dla skazanych biskupów[14] i zagroził rezygnacją, jeśli cesarz jej nie udzieli, co Piotr II niechętnie zrobił we wrześniu 1875 roku[8].
Pod koniec 1877 roku cesarz złożył de Limie wizytę, podczas której ustalono, że jego rząd zakończy swoją misję[8]. 5 stycznia 1878 roku cały rząd został zdymisjonowany[16].
De Lima w 1877
Przykuty do wózka inwalidzkiego, de Lima spędził resztę swoich dni na farmie Santa Mônica, położonej w pobliżu miasta Valença[4]. 7 maja 1880 roku[12][17] o godzinie 23:00 po przystąpieniu ostatni raz do spowiedzi[3] zmarł cicho, w obecności członków swojej rodziny[4]. Fakt ten zasmucił Piotra II. De Lima poprosił o prosty pogrzeb, bez honorów i jedynie sześciu żołnierzy, którzy nieśliby jego trumnę. Jego ostatnia wola nie została w pełni uszanowana: cesarz wysłał powóz używany wyłącznie do pogrzebów członków rodziny cesarskiej, za którym jechało szesnastu służących z dworu cesarskiego oraz jeden kapral i trzynastu, a nie sześciu, żołnierzy, niosących jego szczątki. Po pochodzie odbył się pogrzeb (w którym uczestniczył sam cesarz), a ciało de Limy złożono na cmentarzu São Francisco de Paula[4].
Życie prywatne
6 stycznia 1833 roku, w wieku 29 lat, poślubił Anę Luísę de Loreto Carneiro Vianę[3][17], szesnastoletnią siostrę przyjaciela z armii i członka arystokratycznej rodziny. Na związek ten nie zgadzała się matka panny młodej, która postrzegała Luísa Alvesa i jego rodzinę jako parweniuszy[12]. Gazety powiązane z politycznymi wrogami rodu de Lima wykorzystały tę różnicę zdań, aby rzucać przeciwko niemu poważne, ale bezpodstawne oskarżenia, w tym o porwanie Any Luísy. Pomimo inwektyw ich małżeństwo było szczęśliwe[4], a oni doczekali się trójki dzieci[2][12].
↑José Antonio dos SantosJ.A.S.CardosoJosé Antonio dos SantosJ.A.S., Almanak Administrativo, Mercantil e Industrial (Almanaque Laemmert), s. 33(port.).
↑ abcdAdriana Barreto deA.B.SouzaAdriana Barreto deA.B., Duque de Caxias: o homem por trás do monumento, 2008, s. 85-108, 137, 565, ISBN 978-85-200-0864-5(port.).
↑ abcdefgHeitorH.LiraHeitorH., História de Dom Pedro II (1825–1891), s. 217-218, 227-242, 235-238, 246, 266(port.).
↑ abcdefgRoderick J.R.J.BarmanRoderick J.R.J., Citizen Emperor: Pedro II and the Making of Brazil, 1825–1891, 12 stycznia 1999, s. 205, 223-269, ISBN 978-0-8047-3510-0(ang.).
↑ abcFranciscoF.DoratiotoFranciscoF., Maldita Guerra: Nova história da Guerra do Paraguai, 2002, s. 280-284, 329-330, ISBN 978-85-359-0224-2(port.).
↑ abPedroP.CalmonPedroP., História de D. Pedro II, 1975, s. 660-661, 797(port.).
↑ abEugênio Vilhena deE.V.MoraisEugênio Vilhena deE.V., O Duque de Ferro: novos aspectos da figura de Caxias, s. 166-168, 212-213, ISBN 978-85-7011-329-0(port.).
↑ abcdJeffrey D.J.D.NeedellJeffrey D.J.D., The Party of Order: the Conservatives, the State, and Slavery in the Brazilian Monarchy, 1831–1871, 2006, s. 174, 197-216, ISBN 978-0-8047-5369-2(ang.).
