Urodził się 8 października 1887 w Dąbrowie, ówczesnym mieście powiatowymKrólestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana (1858–1933) i Rozalii z Artwińskich[1][2][3]. Był starszym bratem Józefa „Sęka” (ur. 1895), legionisty, porucznika kawalerii stanu spoczynku, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[4][5][6][7][8]. W 1899 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum w Tarnowie[9][10]. W czerwcu 1908 zdał egzamin dojrzałości[11]. W latach 1908–1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskując absolutorium[1][2] (17 września 1912)[3]. W trakcie studiów działał czynnie w Związku Strzeleckim, Stowarzyszeniu młodzieży akademickiej „Promień” oraz studenckiej korporacji „Filaretia” jako członek zarządu[2]. 25 stycznia 1911 uchwałą Senatu uczelni udzielono mu nagany z zagrożeniem wydalenia z uczelni za udział w nielegalnym wiecu 29 listopada 1910, tzw. „Zimmermaniadzie”[3].
14 kwietnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 15 listopada 1918 z byłych Legionów Polskich i zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[13]. Walczył na wojnie z bolszewikami w szeregach 1 pułku piechoty Legionów[2]. Wyróżnił się 19 kwietnia 1919 w walkach o Wilno[2]. 4 grudnia 1919 został mianowany kapitanem z dniem 1 grudnia 1919[14]. W kwietniu 1920 został przydzielony do Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta personalnego w Wydziale I Piechoty[2][15]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16].
Od sierpnia 1921, po wprowadzeniu w życie pokojowej organizacji MSWojsk., pełnił służbę w Departamencie I Piechoty na stanowisku kierownika referatu personalnego, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 pułk piechoty Legionów[2][17]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 460. lokatą w korpusie oficerów piechoty[18]. Z dniem 15 września 1924 został przesunięty do Oddziału V Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału[19][20]. W listopadzie 1925 został przeniesiony do 21 pułku piechoty na stanowisko dowódcy III batalionu[21]. W 1926, po przewrocie majowym, został członkiem Komisji Likwidacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego[2]. W lutym 1927 został przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa wydziału[22][2]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[23][24]. 23 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 38. lokatą[25][26]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do korpusu oficerów kontrolerów i macierzyście do kadry oficerów kontrolerów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Korpusu Kontrolerów z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[27][28]. Z dniem 1 lipca 1933 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów, gdzie powierzono mu kierownictwo Biura Personalnego[29][30]. Z dniem 31 stycznia 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do korpusu oficerów piechoty z przynależnością ewidencyjną do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[31].
1 lutego tego roku został zatrudniony w Ministerstwie Poczt i Telegrafów na stanowisku dyrektora Biura Personalnego[2]. Mieszkał w Warszawie–Czerniakowie przy ul. Okrężnej 26[1][2]. Zmarł w 1941 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 151, rząd 4, grób 25)[32].
W 1915 ożenił się z Marią Niewiadomską (1891–1974), z którą miał syna Jerzego (1916–1978)[1][2][32].
.jpg)
