Urodził się w rodzinie Wincentego i Anny z Bolcewiczów 1.v. Czechowiczowej (1845–1923), miał siostrę Johannę[2]. Pochodził z rodziny o artystycznych tradycjach - ojciec Wincenty i dziadek Aleksander Józef (1803–1878) byli malarzami[3][4]. Po ukończeniu I Gimnazjum w Wilnie rozpoczął w 1909 studia w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Dyplom akademii otrzymał w 1916. Lata 1917–1919 spędził na Krymie, gdzie zajmował się malarstwem, a ponadto uczył w szkole polskiej w Humaniu. W 1920 powrócił do rodzinnego Wilna i od razu stał się postacią znaczącą w środowisku artystycznym. Początkowo był nauczycielem rysunku w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta. W maju 1920 organizował Wileńskie Towarzystwo Artystów Plastyków, któremu prezesował przez cały czas jego istnienia (do 1939).
Oprócz malarstwa sztalugowego uprawiał malarstwo ścienne i dekoracyjne – plafon w Pałacu Prezydium Rady Ministrów w Warszawie (1923) – obecnie w bibliotece Pałacu Prezydenckiego. Jego twórczość była inspirowana włoską sztuką XV i XVI w., choć artysta stworzył własny styl, w którym najważniejszy był rysunek i forma. Tworzył kompozycje figuralne i portrety, rzeźby i płaskorzeźby polichromowane w drewnie reliefy.
W 1929 został profesorem nadzwyczajnym a w 1938 profesorem zwyczajnym katedry malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1929–1939 był jednocześnie prodziekanem i dziekanem tej uczelni.
Otrzymał szereg nagród, m.in. złoty medal w Paryżu na międzynarodowej wystawie „Sztuka i Technika” za obraz „Portret matki”.
Dwukrotnie żonaty. Najpierw z Ireną Dobrowolską (1896–1962)[5], z którą miał córkę Julittę Annę (1927–1992), klawesynistkę, pianistkę i malarkę-amatorkę, drugi raz z Teresą z Houwaltów, 1.v. Kossakowską (zm. 1980)[2].
