Ludolf König von Wattzau (Weizau) (ur. ok. 1280/1290 – zm. w 1348 w Pokrzywnie) – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1342-1345[1].
Życiorys
Urodził się ok. 1280/1290. Ludolf König von Wattzau wstąpił do zakonu krzyżackiego, w hierarchii urzędników występuje od 1332 jako wielki podskarbi. W 1338 został wielkim komturem i komturem stołecznego Malborka. W tym okresie prowadził ożywioną politykę kolonizacyjną w swoim okręgu. W 1342 kapituła zakonna wybrała go na urząd wielkiego mistrza. 14 sierpnia 1344 roku nadał prawa miejskie osadzie Soldov, późniejsze Działdowo.
Najważniejszym wydarzeniem krótkich rządów Königa było podpisanie tzw. pokoju kaliskiego z Polską 8 lipca 1343. Wzorem poprzedników wielki mistrz prowadził wojny z Litwą. Odwetowa wyprawa litewska z 1345 dokonała ogromnych zniszczeń w Prusach i stała się według kronikarzy krzyżackich przyczyną choroby psychicznej Ludolfa Königa. Zrezygnował on z urzędu wielkiego mistrza dobrowolnie, po czym objął urząd komtura Pokrzywna. Tam ponoć wyzdrowiał z choroby psychicznej i zmarł w 1348. Pochowany w katedrze w katedrze w Kwidzynie[2].
W maju 2007 roku odkryto w katedrze w Kwidzynie kryptę ze szczątkami trzech wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego[3][4].
Przypisy
Przełożeni bractwa szpitalnego
(1190–1198) |
- Sibrand (1190)
- Konrad (1190–1192)
- Gerhard (1192)
- Heinrich I (1193/94)
- Ulrich (1195–1196)
- Heinrich II (1196)
|
|---|
Wielcy mistrzowie
rycerskiego zakonu krzyżackiego
(1198–1929) |
|
|---|
Wielcy mistrzowie i opaci
kleryckiego zakonu krzyżackiego
(od 1929) |
|
|---|
