Ludność miasteczka w 1897 r. wynosiła 964 osoby, w 1923 r. 593 osoby (ubytek spowodowany w części wyjazdem Polaków zaangażowanych w opór zbrojny przeciw włączeniu miasteczka w granice Republiki Litewskiej)[3], w 1959 323 osoby i w 2001 r. 300 osób.
Po powstaniu sejneńskim miejscowość znajdowała się w pasie neutralnym. Ludność polska, która w miasteczku przeważała, a w gminie lubowskiej stanowiła około połowy mieszkańców zwracała się do władz o przyłączenie do Polski. W listopadzie 1920 r. sterroryzowani przez bojówki litewskie miejscowi Polacy rozbroili posterunek policji litewskiej w Lubowie, wyparli z miasteczka nieregularne formacje litewskie i utworzyli uzbrojoną samoobronę[3].
