Ten artykuł dotyczy fotogrametrycznej metody pomiarowej. Zobacz też: fotogrametria.

Ten artykuł od 2018-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Lotniczy skaning laserowy (z ang. ALS – Airborne Laser Scanning) – fotogrametryczna metoda pomiarowa oparta na skaningu laserowym; pozwalająca na zapis powierzchni terenu w postaci chmury punktów stanowiącej reprezentację terenu. W wyniku pomiaru otrzymujemy bardzo dokładny model powierzchni. Idea działania lotniczego skaningu laserowego opiera się na pomiarze odległości pomiędzy aparaturą pomiarową znajdującą się na pokładzie samolotu, bądź też helikoptera, a punktami terenowymi.

System ALS zbudowany jest z dwóch segmentów: lotniczego (pokładowego) i naziemnego.

Na system pokładowy składają się:

• dalmierz laserowy (LRF – Laser Range Finder),
• skaner optyczno-mechaniczny,
• system pozycjonowania trajektorii lotu oparty na GPS (ang. Global Positioning System),
• inercjalny system nawigacyjny INS(ang. Inertial Navigation System),
• blok rejestracji danych,
• kamera wideo,
• system planowania i zarządzania lotem.

Na segment naziemny składają się:

• naziemna referencyjna stacja GPS
• stacja robocza do obróbki i przetwarzania danych i generowania NMPT (Numeryczny Model Pokrycia Terenu) i NMT (numerycznego modelu terenu)

• Niezależność od warunków atmosferycznych,
• Jest to system aktywny emitujący własne światło w trakcie pomiarów,
• Przeprowadzenie nalotów przy dużym zachmurzeniu, a także w nocy,
• Przenikanie lasera przez pokrywę roślinną.

• Brak odbić od powierzchni wody, co utrudnia lokalizację linii brzegowej.
• Trudności określenia linii szkieletowych i linii nieciągłości terenu.
• Stosunkowo wysoki koszt samej aparatury i usługi.