Jest pierwszym taksonomicznie rozpoznanym gatunkiem z rodzaju, opisanym w 1741 roku przez Rumphiusa pod jednoimienną nazwą Saribus[7].
Morfologia
Liwistona okrągłolistna jest gatunkiem bardzo zmiennym. Osiąga wysokość do 45 m, czyli najwyższą spośród wszystkich gatunków dawnego rodzaju Livistona[7].
Wachlarzowate (dłoniasto podzielone[8], wachlarzowato podzielone[9]) – blaszka liściowa podzielona na rozchodzące się promieniście segmenty, u nasady niepodzielona, jednolita, 75-150 cm. Ogonki długie, 90-210 cm, ich krawędzie uzbrojone są w ciernie. Zakończenie ogonka na jego granicy i blaszki liściowej, czyli hastula, ma formę pionowo wzniesionej kołnierzowatej tkanki. Obrys liścia zbliżony do okręgu. Środkowy nerw będący przedłużeniem osi ogonka jest najgrubszy. Kulistą koronę tworzy 20-50 liści[7].
3 równoległe podobne osie wyrastające ze wspólnej podstawy i mające wspólną podsadkę (tutaj prophyll), rozgałęzienia do 4 rzędów. Długość 90-150 cm (podsadka do 30 cm)[7].
Kształt bardziej lub mniej kulisty. Średnica 11-25 mm. Kolor na początku żółty, u dojrzałych pomarańczowo-czerwony, czerwony, ciemnofioletowy lub niebiesko-czarny. Mezokarp o grubości 1,5 mm, od lekko włóknistego do krupiastego, nasiono o średnicy 10-13 mm. Cały rok[7].
Liwistona okrągłolistna jest popularną rośliną doniczkową[5][6]. Niektóre wymagania:
Woda
Palma powinna być podlewana umiarkowanie, nie może jednak stać w wodzie. Wodę z podstawki należy koniecznie wylewać[5]. Doniczkę najlepiej postawić na cienkiej warstwie żwiru, który można dosypać również na jej dno[10]. Gatunek ten lubi powietrze o odpowiedniej wilgotności. Palmę dobrze jest też spryskiwać wodą co kilka dni, zwłaszcza zimą[5].
Oświetlenie
Lubi światło słoneczne, młode rośliny rosną lepiej w półcieniu[5].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdefghijklmnopqChristine D. Bacon, William J. Baker. Saribus resurrected. „Palms”. 55 (3), s. 109–116, 2011. International Palm Society. [dostęp 2017-10-29]. (ang.).
↑ abWanda Smogorzewska, Joanna Omiecka, Anna Nizińska: Architektura krajobrazu cz. 5. Rośliny ozdobne: zielne, doniczkowe, stosowane we florystyce. Warszawa: Hortpress Sp. z o.o., 2017, s. 239. ISBN 978-83-65782-08-3.
↑Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe (PWN), 1982, s. 689-691. ISBN 83-01-03062-3.
↑Edward Strasburger, Fritz Noll, Heinrich Schenck, Wilhelm A. F. Schimper: Botanika. Podręcznik dla szkół wyższych. Wydanie 28, poprawione i uzupełnione przygotowali: Richard Harder, Franz Firbas, Walter Schumacher, Dietrich von Denffer. Wyd. 28, drugie wydanie polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, oryginał:, 1967, s. 914-916. Cytat: [Oryginał:] Gustav Fischer Verlag – Stuttgart 1962.