Akademia Medyczna w Warszawie, Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie
Odznaczenia
Drzewo genealogiczne przedstawicieli Warszawskiej Akademickiej Szkoły Kardiologii, wywodzącej się od prof. Zdzisława Askanasa, którą współtworzył prof. Leszek Ceremużyński
Maturę uzyskał w 1950 w Żyrardowie. W latach 1950–1955 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Początkowo pracował jako lekarz na podstawie nakazu pracy Ministerstwie Zdrowia. W latach 1957–1959 odbył służbę wojskową w szpitalu w Żarach. Był lekarzem rejonowym w Warszawie i jednocześnie wolontariuszem w IV Klinice Chorób Wewnętrznych AM kierowanej przez Zdzisława Askanasa, u którego w 1960 został asystentem. W 1965 na podstawie napisanej u Askanasa rozprawy w 1965 nadano mu stopień naukowy doktora nauk medycznych. W 1970 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. „Katecholaminy we krwi i w moczu, czynność tarczycy i kory nadnerczy oraz poziom insuliny w zawale serca o dobrym i złym przebiegu” otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk medycznych i został p.o. Zastępcą ds. Naukowych Dyrektora Instytutu Kardiologii AM w Warszawie. Odbył staże naukowe i kliniczne w ośrodkach kardiologicznych w Londynie, Edynburgu, Pradze, Budapeszcie i Berlinie[5].
W 1974 został ordynatorem w Szpitalu Grochowskim w Warszawie, w którym utworzył placówkę dydaktyczną Akademii Medycznej. Objął stanowisko Specjalisty Miasta Stołecznego Warszawy do spraw Kardiologii (1975–1983). W 1984 Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1993 profesora zwyczajnego nauk medycznych. Został kierownikiem II Kliniki Kardiologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[5].
Przez wiele lat co roku organizował w Teatrze Polskim w Warszawie konferencje dydaktyczne „Kardiologia światowa” skupiające przeciętnie ok. 1000 uczestników[5].
Należał do Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia (1976–1980), Komisji Patofizjologii PAN (1974–1980) i Rady Naukowej Instytutu Kardiologii (1980–1990)[5].
