Znajduje się w głównym grzbiecie tego pasma, między Groniem Jana Pawła II (890 m), oddzielony od niego płytką Przełęczą Midowicza, a Górą Potrójną (847 m), oddzielony od niej przełęczą Beskidek (805 m). W południowym kierunku do miejscowości Targoszów odchodzi od niego grzbiet Garncarza, po zachodniej stronie potoku Targoszówka. Północne stoki Leskowca opadają do miejscowości Rzyki. Spływają z nich źródłowe cieki potoku Rzyczanka[1][2].
Leskowiec jest niemal całkowicie porośnięty lasem. Charakterystyczne dla lasu w górnych partiach Leskowca są karłowate, poskręcane buki, których liczne egzemplarze oglądać można przy szlaku prowadzącym od schroniska PTTK Leskowiec. Tylko na szczycie znajduje się duża polana, będąca pozostałością dawnego pasterstwa. W drugiej połowie lat 80. XX wieku na polanie pod szczytem Leskowca wypasano duże stado owiec, obecnie tradycje pasterskie zapoczątkowane przez Wołochów całkowicie zanikły[3].
Przez Leskowiec biegnie granica między wsiami Targoszów w powiecie suskim i Rzyki w powiecie wadowickim[2].
Nazewnictwo
Nazwa szczytu pozornie wydaje się być polskiego pochodzenia, jednak jest pochodzenia słowacko-czeskiego. W polskich górach jest to jedyna taka nazwa, natomiast na Słowacji i na Morawach jest wiele nazw Leskovec, Lieskovec i Leskovina. W Jesionikach na Morawach jest góra Leskovec znajdująca się w odległości 9 km od miejscowości Jindřichov – w takiej samej odległości od polskiego Andrychowa (na dawnej mapce „Jendrzychów”) znajduje się polski Leskowiec. Po drugiej stronie morawskiego Leskovca znajdują się Góry Złote, a pod Andrychowem jest Złota Góra, na austriackich mapach opisana jako Zlata Gora. Według tradycji Andrychów założyli wychodźcy z Czech lub Moraw, być może pochodzili z Jindřichova i nadali założonej przez siebie osadzie nazwę Jindrzichów, a pobliskim górom takie nazwy, jakie miały góry w ich rodzimych stronach[4].
↑MusiałM.MarcinMusiałM., Śladami kultury góralskiej w Beskidzie Małym, Andrychów 2010, ISBN 978-83-917420-3-7. Brak numerów stron w książce
↑AleksyA.SiemionowAleksyA., Ziemia Wadowicka. Monografia turystyczno-krajoznawcza, Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 428.
↑ abNataliaN.FigielNataliaN., PawełP.KlimekPawełP., Beskid Śląski. Beskid Żywiecki. Beskid Mały, Kraków: Wyd. „Bezdroża” sp. z o.o., ISBN 978-83-7661-008-5. Brak numerów stron w książce
↑TomaszT.BiesikTomaszT., Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski, Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 20–31, ISBN 978-83-925599-3-1.
