Leopold von Ranke vel Rung (ur. 21 grudnia1795 w Wiehe, zm. 23 maja1886) – niemiecki historyk, który wprowadził do historiografii metody badawcze polegające na krytycznej analizie źródeł i ich obiektywnym badaniu[1].
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Pforcie. Absolwent uniwersytetu lipskiego, doktoryzował się w 1817. W 1825 został wykładowcą uniwersytetuberlińskiego. W 1841 został mianowany historiografem państwa pruskiego.
Wraz z Wilhelmem von Humboldtem jest twórcą doktryny indywidualistycznego historyzmu.
Stworzył własną szkołę historyczną, która dominowała w niemieckiej historiografii I połowy XIX wieku.
Dzieła
Geschichten der romanischen und germanischen Völker von 1494 bis 1514 (1824)
Fürsten und Völker von Süd-Europa im sechzehnten und siebzehnten Jahrhundert
Die serbische Revolution. Aus serbischen Papieren und Mittheilungen (1829)
Die römischen Päpste in den letzten vier Jahrhunderten (1834–1836)
Deutsche Geschichte im Zeitalter der Reformation (1839–1847)
Neun Bücher preussischer Geschichte (1847–1848)
Französische Geschichte, vornehmlich im sechzehnten und siebzehnten Jahrhundert (1852–1861)
Englische Geschichte, vornehmlich im sechzehnten und siebzehnten Jahrhundert (1859–1869)
Die deutschen Mächte und der Fürstenbund (1871–1872)
Ursprung und Beginn der Revolutionskriege 1791 und 1792 (1875)
Hardenberg und die Geschichte des preussischen Staates von 1793 bis 1813 (1877)
Serbien und die Türkei im neunzehnten Jahrhundert (1879)
_1986,_MiNr_759.jpg)