Został dyplomowanym fechtmistrzem i zajmował się nauczaniem fechtunku. W okresie Austro-Węgier był fechtmistrzem w austriackiej Akademii w Wiener-Neustadt[1], a także pierwszym w historii fechtmistrzem w sekcji szermierki Wiedeńskiego Klubu Sportowego (Wiener Sportclub-Fechtsektion), założonego w 1886[2], ponadto był fechtmistrzem w klubie szermierczym Friesen w Wiedniu (Fechtklub Friesen)[3]. Pełnił stanowisko prezydenta Akademii Fechtunku w Wiedniu (Akademie der Fechtkunst, Wien)[4].
27 maja 1922 na akademii szermierczej we Lwowie poznał poruczników Kazimierza Laskowskiego i Leona Berskiego, instruktorów szermierki z Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, działającej w ramach Wojska Polskiego[5]. Wkrótce potem został zaangażowany do pracy w CSWGIS, gdzie od lipca 1922 był kierownikiem nauczania szermierki, a poza wykładami na ogólnym rocznym Oficerskim Kursie Wychowania Fizycznego prowadził także osobny, specjalny roczny Kurs Szermierczy[6][7][8][9]. Jak sam przyznał po latach, zastał „pole działania wymagające gruntowne rekonstrukcji”[10]. Od czasu podjęcia przez niego pracy w CWSzGiS szermierka szermierka w armii weszła na wyższy poziom, stanowiąc przy tym czynnik wychowawczy[7]. Targler wyszkolił kadrę szkoły, a jej absolwenci (oficerowie i podoficerowie) i zarazem jego wychowankowie przenieśli wzory i zasady nauczania do jednostek wojskowych i klubów[7].
Równocześnie był zatrudniony jako nauczyciel szermierki na Uniwersytecie Poznańskim[11]. W CSWGiS pracował do 30 sierpnia 1925, po czym został uroczyście pożegnany opuścił Polskę i powrócił do Wiednia[12][13]. Wówczas w tygodniku sportowym „Stadjon” ukazał się jego pożegnalny artykuł[10].
Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Gersthofer Friedhof w Wiedniu. Jego żoną była Elisabeth, pierwsza dyplomowana fechtmistrzyni Austrii, która specjalizowała się we florecie[14] (1893-1959).
.jpg)
