Leopold Méyet

Leopold Méyet
Ilustracja
Stanisław Lentz: Portret Leopolda Méyeta (1894)
Data i miejsce urodzenia

1850
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1912
Warszawa

Zawód, zajęcie

adwokat

Grób Leopolda Méyeta na cmentarzu żydowskim w Warszawie

Leopold Méyet (ur. 1850 w Warszawie, zm. 27 stycznia 1912 tamże) – polski teoretyk prawa, adwokat, kolekcjoner pamiątek epoki romantyzmu, bibliofil, literat i filantrop. W lutym 1909 r. zatwierdzony na członka Komitetu budowania pomnika Chopina w Warszawie (Łazienki). Od 20 maja 1909 do 1912 sekretarz Komitetu.

Życiorys

Urodził się jako syn Ludwika. Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej wywodzącej się z Francji. Uczył się w elitarnej i patriotycznej szkole Jana Nepomucena Leszczyńskiego oraz w I Gimnazjum Realnym w Warszawie. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji w Szkole Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu obronił w 1870 dyplom na rosyjskim Uniwersytecie Cesarskim w Warszawie. W 1873 przyczynił się do powstania „Biblioteki Umiejętności Prawnych”. Współpracował z czasopismami takimi jak „Prawda”, "Niwa", „Bluszcz”, „Kółko Domowe”, „Świat”, „Świt”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski” czy „Biesiada Literacka”. Publikował opracowania z dziedziny prawniczej oraz teksty o charakterze społecznym i kulturalnym. Jego artystyczna twórczość literacka nie została doceniona przez ówczesną krytykę. Jednym z głównych zagadnień którym się poświęcił była praca u podstaw mająca na celu asymilację Żydów polskich w społeczeństwie. Związał się z inteligencją wyrosłą na ideałach pozytywizmu. Serdeczna przyjaźń łączyła go z Elizą Orzeszkową, Stanisławem Krzemińskim, Marią Konopnicką, Wilhelminą Zyndram-Kościałkowską[1], Piotrem Chmielowskim, Aleksandrem Świętochowskim, Aleksandrem Krausharem, Samuelem Dicksteinem, Henrykiem Dobrzyckim, Salomonem Lewentalem i Janem Karłowiczem (pisał hasła prawnicze do jego Słownika). Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Był cenionym badaczem epoki romantyzmu polskiego. Wraz z Ferdynandem Hoesickiem opracował słynną dwutomową edycję Listów Juliusza Słowackiego (Lwów 1899). Méyet zasłynął jako zapamiętały kolekcjoner rozmaitych pamiątek, dokumentów i dzieł sztuki po narodowych wieszczach z Mickiewiczem, Słowackim i Krasińskim na czele. Zbierał i opracowywał chopiniana. Swe mieszkanie, które było także kancelarią adwokacką, przekształcił w muzeum epoki romantyzmu. Ogarnięty pasją zbieracza poświęcił wiele energii i majątku na gromadzenie dzieł sztuki. Swe zbiory (rzemiosło artystyczne, grafikę, rysunki, fotografie i malarstwo) zapisał w testamencie Warszawie. W 1915 trafiły one do Muzeum Sztuk Pięknych, dzisiejszego Muzeum Narodowego w Warszawie. Cenne druki, archiwa po Słowackich i Januszewskich oraz kolekcję autografów współczesnych kolekcjoner podarował Bibliotece Ordynacji Krasińskich. W większości zostały one unicestwione w czasie spalenia zbiorów bibliotecznych w 1944 roku. Chopiniana trafiły do zbiorów Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Swój księgozbiór prawniczy zapisał Bibliotece Warszawskiego Towarzystwa Prawniczego. Z majątku pozostawionego przez kolekcjonera powstała Fundacja Szkolna im. Leopolda Méyeta, której celem miało być powołanie szkoły kształcącej dzieci z ubogich rodzin bez podziału na różnice wyznaniowe. W wyniku wybuchu I wojny światowej i dewaluacji rubla zamierzenie to nie zostało zrealizowane.

Dla uczczenia jego pamięci w 1931 jego imieniem nazwano szkołę podstawową nr 195 w Warszawie przy ul. Okopowej.

Leopold Méyet jest pochowany w alei głównej cmentarza żydowskiego przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 68, rząd 1)[2][3].

Przypisy

  1. ↑ Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny. T. Tom drugi I–Me. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2001, s. 221. ISBN 83-02-08101-9.
  2. ↑ Grób Leopolda Méyeta w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie
  3. ↑ Cmentarze m. st. Warszawy. Cmentarze żydowskie. Warszawa: Rokart, 2003. ISBN 83-916419-3-7.

Bibliografia

  • A. Ol., Muzeum naszej epoki romantycznej. Zbiory p. L. Méyeta, „Życie i sztuka. Pismo dodatkowe, ilustrowane” dodatek do tygodnika „Kraj”, 8 (21) stycznia 1905, nr 1, Petersburg 1905, s. 4, 5.
  • Leopold Méyet, „Kurier Warszawski”, 28 I 1912, nr 28, Warszawa 1912
  • E. Orzeszkowa, Listy zebrane, t. II, Listy do Leopolda Méyeta, Wrocław 1955
  • R. Łyczynek, Adwokat – literat – bibliofil. Leopold Méyet (1850-1912), „Palestra. Organ Naczelnej Rady Adwokackiej” R. 10, Warszawa 1966, nr 9
  • R. Łyczynek, Leopold Méyet, w: Słowik biograficzny adwokatów polskich, M-R, t. I, Warszawa 1982
  • L. Méyet, Listy do Władysława Bełzy, oprac. S. Fita, Warszawa 1983
  • G. Kurkowska, Leopold Méyet i książki, w: Z badań nad polskimi księgozbiorami historycznymi. Kolekcje wyznaniowe, Warszawa 1992
  • P.P. Czyż, Leopold Méyet (1850-1912), w: Miłosnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 2006, s. 42-72
  • P.P. Czyż, Muzeum romantyzmu polskiego Leopolda Méyeta, w: Epoka Chopina. Kultura romantyczna we Francji i w Polsce, red. Andrzej Pieńkos, Agnieszka Rosales Rodriguez, Warszawa 2013, s. 151-158.
  • Strona wystawy: "Miłośnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie"
  • Henryk Kroszczor: Cmentarz Żydowski w Warszawie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 19. ISBN 83-01-04304-0.
  • Jan Jagielski: Przewodnik po cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ul. Okopowej 49/51. Z. 1, Kwatery przy Alei Głównej. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami. Społeczny Komitet Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce, 1996, s. 76-77. ISBN 83-90-66296-5.

Linki zewnętrzne