Obsada Oddziału V Sztabu Generalnego w 1924 roku - kpt. Stefan Boryczko stoi drugi od lewej. W środku stoi płk Leon Łuskino (zastępca Szefa Oddziału V).
Podczas I wojny światowej był dowódcą zapasowego 291 pułku piechoty od 6 czerwca 1916 do 22 grudnia 1917, po czym wystąpił z armii radzieckiej. Od kwietnia 1918 pełnił funkcję referenta do spraw wojskowych Polskiego Przedstawicielstwa w Piotrogrodzie. W 1919 został uwięziony przez sowietów, a na początku 1920 uwolniony i przekazany do Polski w grupie zakładników. Wstąpił do Wojska Polskiego. 1 kwietnia 1920 mianowany podpułkownikiem piechoty. Jako oficer nadetatowy 21 pułku piechoty od 1920 do 1925 sprawował stanowisko zastępcy szefa Oddziału V (personalnego) Sztabu w Ministerstwie Spraw Wojskowych[3][4]. W 1925 sprawował stanowisko przewodniczącego Sądu Honorowego dla Oficerów Sztabowych przy Ministerstwie Spraw Wojskowych[5]. Następnie został przeniesiony służbowo do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1926 został przydzielony do 28 DP na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[6]. Z dniem 16 maja 1926 został przeniesiony służbowo do Oddziału V Sztabu Generalnego, w którym powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków szefa oddziału[7]. W lutym 1927 został mianowany szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych (etat generalski)[8], który 1 czerwca tego roku został przemianowany na Biuro Wyznań Niekatolickich. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[9][10].
Rozpoczął pracę w administracji cywilnej. Od lutego 1928 był wydawcą pisma „Gospodarz Polski”[11]. Następnie został kierownikiem Centralnego Biura Filmowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, gdzie kierował komórką cenzury filmowej. Cenzura ingerowała w filmy zagraniczne, usuwając z nich nieraz więcej niż połowę treści. W przypadku filmów polskich cenzorzy ingerowali w proces produkcji, wymuszając odpowiedni kształt scenariusza i ingerując w dialogi. Tygodnik „Jutro Pracy” nazwał zespół cenzorski kierowany przez Łuskinę „filmową Ochraną”[potrzebny przypis]. Działał także na polu kulturalnym. Był kompozytorem i twórcą piosenek. Został autorem pieśni żołnierskiej „Szara piechota”[12][13], autorem słów piosenek, wykonywanych przez Hankę Ordonówną („Dwie majstrowe”, „Wróżka”, „Rodzinna radość”, „Marzenie” – autor słów i muzyki[14]), Zofię Terné. Był wykonawcą piosenek w warszawskim teatrzyku Qui Pro Quo.
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
Piotr Stawecki: Leon Łuskino. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-04-09].
Leon Łuskino. Biblioteka Polskiej Piosenki. [dostęp 2021-07-02].
.jpg)