Mistrz okręgu (Mistrz Wielkopolski) PZOPN w latach: 1927[a], 1929, 1930, 1931, 1932, 1933, 1934, 1934/1935, 1937/1938, 1938/1939.
Mimo że aż dziewięciokrotnie walczył w eliminacjach o awans do I ligi nigdy tego awansu nie udało się im wywalczyć. Najbliżej było w 1939 roku, kiedy to zawodnicy z Poznania zakwalifikowali się do ścisłego finału, wraz z Śląskiem Świętochłowice, Śmigłym Wilno i Junakiem Drohobycz. Dla czołowej trójki przewidziany był awans, ale udaremnił to wybuch wojny.
Okres po II wojnie światowej nie sprzyjał takim klubom jak Legia czy Warta[b]. Za przyzwoleniem ówczesnych władz w siłę w Poznaniu rosły kluby „resortowe”: Milicyjny KS (późniejsza Olimpia Poznań) i KKS (dzisiejszy KKS Lech). Po wojnie Legia Poznań już nie odgrywała znaczącej roli – grając w A-klasie[2].
16 marca 1949 roku, sześć poznańskich klubów – Surma, Legia, Tramwajarz, Naprzód, Skarbowiec i Nurt – uległo odgórnie przeprowadzonej „komasacji”, w wyniku czego powstał Związkowy Klub Sportowy (ZKS) Ogniwo. Ogniwo, oparte głównie na piłkarzach Legii, w 1953 weszło do nowo powstałej ligi międzywojewódzkiej (III ligi). Po likwidacji „stalinowskich” zrzeszeń sportowych z Ogniwa wyłoniła się tylko Surma, a na bazie Legii powstał nowy klub KS Energetyk.
↑Legia została oficjalnym mistrzem kl. A, uznawanym przez PZPN i PZOPN. Równolegle „zbuntowane” drużyny, popierające utworzenie Polskiej Ligi Piłki Nożnej, rozegrały swoje mistrzostwa w nowo powołanej Lidze Okręgowej.
↑Warta była klubem dotowanym przez kupców i prywatnych przedsiębiorców, natomiast Legia „sanacyjnego” Urzędu Miejskiego, co kolidowało z powojenną ideologią komunistycznych władz.
↑Komunikaty sportowe, „Głos Wielkopolski”, Informacja o nadzwyczajnym zebraniu w sprawie likwidacji stowarzyszenia pod nazwą Klub Sportowy Legia, 16 października 1948 [dostęp 2002-06-17]. Brak numerów stron w czasopiśmie