Na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne został niespodziewanym mistrzem w biegu na 110 metrów przez płotki, poprawiając swój rekord życiowy w finale o prawie sekundę. Na mecie minimalnie wyprzedził swego kolegę z reprezentacji Jacka Davisa dzięki wypadowi (techniki tej nauczył się właśnie od Davisa). Pobił w tym biegu rekord olimpijski wynikiem 13,5 s[1].
W 1958 Calhoun został pozbawiony praw amatorskich za przyjęcie podarunków w programie telewizyjnym „Bride and Groom”. Odzyskał je rok później[1]. W 1959 był drugi w biegu na 110 metrów przez płotki na igrzyskach panamerykańskich w Chicago (wyprzedził go Hayes Jones)[5]. 21 sierpnia 1960 w Bernie wyrównał należący do Martina Lauerarekord świata w biegu na 110 metrów przez płotki wynikiem 13,2 s.[6], a następnie jako pierwszy w historii obronił tytuł na tym dystansie na igrzyskach olimpijskich w Rzymie (potem to osiągnięcie powtórzył tylko Roger Kingdom)[1].
Po zakończeniu wyczynowego uprawiania sportu pracował jako trener.
↑ abcdefghijkOznacza lata, w których mistrzostwa były również eliminacjami do igrzysk olimpijskich, w innych latach były to odrębne imprezy
Biegi na 120 jadrów (109,728 metra) rozgrywano w latach – 1876–1927, 1929–1931, 1953–1955, 1957–1958, 1961–1963, 1965–1967, 1969–1971; Flaga obok nazwiska oznacza narodowość zwycięzcy, inną niż amerykańska
Dystansy zmieniały się z biegiem lat. W latach 1910–1932 i 1941/1942 biegano na dystansie: 70 jardów (64,008 m), 1933–1939 – 65 metrów, 1942–1986 – 60 jardów (54,864 m), 1987–1990 – 55 metrów, od 1991 – 60 metrów. Zawody miały charakter otwarty, co oznaczało, że mogli w nich występować zawodnicy z innych krajów.
