|
drugobazowy
|
Pełne imię i nazwisko
|
Lawrence Joseph Doyle
|
Data i miejsce urodzenia
|
31 lipca 1886 Caseyville
|
Data i miejsce śmierci
|
1 marca 1974 Saranac Lake
|
Odbijał
|
lewą
|
Rzucał
|
prawą
|
Debiut
|
22 lipca 1907
|
Ostatni występ
|
2 października 1920
|
Statystyki
|
Średnia uderzeń
|
0,290
|
Home runy
|
74
|
RBI
|
793
|
Kariera klubowa
|
|
Lawrence Joseph Doyle (ur. 31 lipca 1886, zm. 1 marca 1974) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego w Major League Baseball przez czternaście sezonów.
W MLB zadebiutował w 1907 w zespole New York Giants. Trzy lata później zwyciężył w klasyfikacji pod względem liczby zaliczonych uderzeń (172)[1]. W sezonach 1911, 1912, 1913 wystąpił w World Series, jednak Giants trzykrotnie doznali porażki[2]. W 1912 otrzymał nagrodę Chalmers Award dla najbardziej wartościowego zawodnika w National League[3].
W sezonie 1915 miał najlepszą w lidze średnią uderzeń (0,320), a także zaliczył najwięcej uderzeń (189) i double'ów (40)[1]. W sierpniu 1916 w ramach wymiany przeszedł do Chicago Cubs, zaś w styczniu 1918 został ponownie zawodnikiem Giants, w którym zakończył karierę dwa lata później[1][4]. W późniejszym okresie był między innymi trenerem klubów z niższych lig[5]. Zmarł 1 marca 1974 w wieku 87 lat[5].
Nagrody i wyróżnienia
Przypisy