Flaminia była oferowana w trzech podstawowych wersjach nadwozia: sedan, coupé i cabrio. Dodatkowo powstawały modele przedłużone, których używano jako limuzyn dla oficjeli.
Po zakończeniu produkcji w 1970 roku model ten został zastąpiony w 1976 roku Lancią Gamma.
W ciągu trzynastu lat produkcji powstało 12 633 sztuk różnych wersji nadwoziowych Lanci Flamina. Obecnie jest to rzadki samochód kolekcjonerski.
Nazwa
Zgodnie z ówczesną tradycją firmy nadawania modelom samochodów nazw rzymskich dróg Flaminia otrzymała nazwę od Via Flaminia prowadzącej z Rzymu do Ariminum (obecne Rimini).
Pierwsze egzemplarze nadwozi wykonane przez Pininfarinę bazowały na samochodzie koncepcyjnymFlorida opracowanym na podstawie modelu Aurelia. Dwa egzemplarze (Florida I i Florida II) zostały kolejno zaprezentowane na targach motoryzacyjnych w Turynie w 1956 roku oraz w Genewie rok później.
Wersja produkcyjna oparta na modelu koncepcyjnym Florida II została zaprezentowana w 1957 roku.
W ofercie firmy Lancia znajdowała się wersja sedan (Berlina) w latach 1957-1970. Od 1958 do 1967 roku Pininfarina produkowała wersję Coupe, w 1962 pojawiają się wersje GT, GTL oraz kabriolet produkowany przez Carozzeria Touring. Wersje te oferowane były do roku 1965 (kabriolet rok dłużej). W latach 1964–1967 firma Zagato produkowała wersje Sport i Supersport. W roku 1960 powstały 4 egzemplarze specjalnej limuzyny (model 335).
Silniki
Silnik Flaminii był rozwinięciem jednostki napędowej jaka pojawiła się w 1950 roku jako pierwszy na świecie seryjny silnik V6 w modelu Aurelia. W stosunku do poprzednich wersji posiadał zwiększoną średnicę cylindra, zmniejszony skok tłoka oraz zwiększoną pojemność skokową. Silnik był montowany wzdłużnie z przodu i napędzał koła tylne poprzez 4-biegową skrzynię biegów umieszczoną przy tylnej osi pojazdu (układ transaxle). W modelu Flaminia montowane były wersje silnika o pojemności 2,5 oraz 2,8l.
Nadwozie czterodrzwiowego sedana (Berlina) oparte zostało na modelu koncepcyjnym PininfarinyFlorida I. Wersja ta jako jedyna powstawała przez cały okres produkcji modelu Flaminia. Zbudowano 3344 sztuki z silnikiem 2,5l (wersja 102 i 110 hp) oraz 599 sztuk z silnikiem o pojemności 2,8l (128 hp). Tylko ta wersja nadwoziowa montowana była przez samą Lancię w starej fabryce w Borgo San Paolo i był to ostatni model jaki w niej powstawał.
Lancia Flaminia Coupé
Coupe
Coupe zaprojektowane przez Pininfarinę było przez tę firmę również produkowane. Oparte zostało na modelu koncepcyjnym Florida II. Jak wszystkie wersje 2-drzwiowe Coupe miało mniejszy rozstaw osi od wersji sedan. Przednia część karoserii nie różniła się zasadniczo od wersji 4-drzwiowej (zmieniony nieznacznie kształt świateł, położenie kierunkowskazów). Wersję tę produkowano do roku 1967 i powstało łącznie 5236 sztuk (4151 z silnikiem 2,5l oraz 1085 z silnikiem 2.8l).
W USA w 1960 roku Flaminia Coupe kosztowała 6355 dolarów, co było bardzo wysoką ceną[7].
Lancia Flaminia GTLancia Flaminia GT Convertible
GT, GTL oraz kabriolet
Aluminiowe, 2-drzwiowe i 2-miejscowe nadwozie zostało zaprojektowane przez firmę Carozzeria Touring. Charakterystyczna jest przednia część nadwozia z czterema lampami. Wersja GTL z miejscami dla czterech pasażerów była nieznacznie wydłużoną wersją GT. Do roku 1965 wyprodukowano 1718 sztuk modelu GT oraz 300 sztuk GTL (z silnikami 2,8l powstało tylko sztuk 168 GT i 3 sztuki GTL). Kabriolet produkowany był w latach 1962-64 i powstało 847 sztuk z czego 180 z silnikiem 2,8l.
Lancia Flaminia Sport Zagato
Sport i Supersport
Wersja Sport zbudowana została przez firmę Zagato jako 2-miejscowe coupe oparte na aluminiowym nadwoziu modelu GT. Supersport zastąpił poprzednią wersję w 1964 roku w momencie premiery silnika o pojemności 2,8l. Łącznie do roku powstało 593 sztuk modeli Sport i Supesport (99 egzemplarzy przedseryjnych, 344 Sport i 150 Supersport).
335 (Prezidenziale/Quirinale)
W 1960 roku z okazji wizyty we Włoszech królowej Elżbiety II firmie Pininfarina zlecono dostarczenie czterech przedłużonych limuzyn opartych na Lanci Flaminie do obsługi wizyty królowej oraz w celu odnowienia floty pojazdów prezydenckich. Samochody zbudowano w rekordowym czasie 6 miesięcy zgodnie ze szczegółową specyfikacją i przy współpracy General Motors (elementy wyposażenia elektrycznego). Limuzyny w kolorze granatowym miały siedem miejsc, częściowo sztywny a częściowo odsłaniany dach, czarną, skórzaną tapicerkę, opony Pirelli oraz radio firmy Voxon.
Lancia Flaminia Prezidenciale
Model nosił oficjalnie nazwę 335 (ze względu na powiększony do 3,35 m rozstaw osi) ale określany był także jako Presidenziale lub Quirinale w nawiązaniu do Kwirynału będącego siedzibą prezydentów Włoch. Poszczególnym egzemplarzom nadano indywidualne nazwy: Belsito, Belmonte, Belvedere i Belfiore. Jeden z egzemplarzy został podarowany przez prezydenta Ciampiego muzeum motoryzacji w Turynie, trzy pozostały w dyspozycji prezydenta.
.jpg)