Pierwotnie lampy wykorzystywały jako źródło zasilania paliwa, uzyskując światło poprzez jego spalanie. Pierwszymi z nich były lampy olejne, począwszy od prymitywnych kaganków znanych już w starożytności, a kończąc na złożonych urządzeniach wykorzystujących kominki i palniki z końca XVIII i początku XIX wieku. Od początku XIX wieku, do użytku weszły również lampy gazowe, jednak wykorzystywane głównie do oświetlania ulic, w użytku domowym nie zastępując lamp olejnych[1].
Istotnym postępem było wynalezienie w 1853 r. przez Ignacego Łukasiewiczalampy naftowej, umożliwiającej zastąpienie olejów roślinnych i zwierzęcych z lamp olejnych, nowym paliwem kopalnym – naftą. Lampa naftowa okazała się ponadto znacznie bardziej efektywna względem swojego protoplasty, pozostając w użytku aż do rozpowszechnienia dostępu do elektryczności. Pod koniec XIX w. do użytku weszły również lampy karbidowe zasilane acetylenem wytwarzanym w lampie w wyniku reakcji karbidu z wodą. Stosowane jednak głównie w górnictwie, kolejnictwie i żegludze, natomiast niechętnie w domostwach ze względu na wydzielany zapach[1].
Krokiem milowym w rozwoju lamp było wynalezienie lampy elektrycznej w II połowie XIX wieku umożliwiających rezygnację z niebezpiecznych palnych paliw na rzecz zasilania elektrycznego. Pierwszy pokaz działającej lampy elektrycznej (łukowej) nastąpił w 1843 r. w Paryżu, jednak pierwsza funkcjonalna lampa tego typu powstała dopiero w 1873 r. (świeca Jabłoczkowa). Lampy łukowe znalazły zastosowanie między innymi w latarniach morskich, przy oświetlaniu pomieszczeń i w projektorach filmowych, ostatecznie zostały jednak zastąpione dużo bardziej efektywniejszymi żarówkami[1].
Lampy elektryczne jeszcze przez długi czas wykorzystywane były równolegle ze starszymi lampami paliwowymi, jednak wraz z postępem elektryfikacji niemal całkowicie wyparły je z użytkowania. Od początku XX wieku do popularnych żarówek dołączyły również lampy wyładowcze (m.in. świetlówki), a obecnie oba typy lamp systematycznie wypierane są przez popularne lampy LED.
