Grupa tych wypieków, jak i sposób pieczenia, najprawdopodobniej wywodzi się z antycznej Grecji, gdzie wypiekano „chleb Obeliasa”. Miał on dwa metry długości i był noszony przez dwie osoby na ramionach[2].
Średniowieczne przepisy są znacznie bliższe tym, które znamy dzisiaj. Pierwszą wzmiankę o sposobie przygotowania możemy znaleźć w spisie z Heidelbergu z 1450[3]. Przygotowanie polegało na nawinięciu ciasta na rożen i posmarowaniu żółtkiem. Pierwsza zmiana pojawiła się w książce kucharskiej Balthasara Staindla Ein künstlichs und nutzlichs Kochbuch z 1547, głosiła ona[4]:
weź rożen,... weź ciasto... rozłóż delikatnie na rożnie,... równomiernie cienko... namocz posolonym żółtkiem,... weź długi sznur i zawiąż wokół ciasta
W książce kucharskiej Susanny Gewandtschneiderin, pierwszy raz można było przeczytać o płynnym cieście. Wynalezienie tego sposobu produkcji pozwoliło na powiększenie się rodziny tych wypieków[5].
