Kumran[1], Qumrān (hebr. חירבת קומראן Chirbet Kumran, arab. خربة قمران Chirbat Kumran) − ruiny starożytnej osady położonej w odległości 1 km na północny zachód od brzegu Morza Martwego, na pustyni Judzkiej, na Zachodnim Brzegu Jordanu.
Historia
Osada była zamieszkiwana przez wiele stuleci. Między innymi na podstawie znalezionych podczas wykopalisk archeologicznych monet oraz ceramiki, naukowcy wyodrębnili kilka faz osadnictwa. Pierwsza faza to VIII i VII w. p.n.e., kiedy najprawdopodobniej znajdowało się tutaj tzw. „Miasto Soli” wspomniane w Biblii (Joz 15,62). Kolejna faza osadnictwa, rozpoczęła się ok. połowy II w. p.n.e. Wybudowano wtedy liczne budynki o charakterze gospodarczym (warsztaty, spichlerze, cysterny), jak również budynki mieszkalne oraz dużą budowlę z dziedzińcem i wieżą, w której mieściło się skryptorium. Około roku 31 roku p.n.e. w wyniku katastrofy – trzęsienia ziemi i pożaru – jakie nawiedziły osiedle, na pewien czas (do około 4 roku p.n.e.) wyludniło się ono. Po 4 roku p.n.e. mieszkańcy odbudowali osiedle i pozostawali w nim do 68 roku n.e., tj. do czasu wkroczenia Rzymian podczas powstania antyrzymskiego w Judei. W okresie tym Kumran zamieszkiwało od 150 do 200 osób.
Między 70 a około 132 rokiem n.e. w Kumran przez pewien czas stacjonowali żołnierze rzymscy.
Większość uczonych skłania się do poglądu, że w okresie od połowy II wieku p.n.e. do 68 roku n.e. Kumran było siedzibą esseńczyków lub jakiegoś ich odłamu.
Zwoje z Kumran
W okolicznych jaskiniach w latach 1947–1956 znaleziono ponad 900 rękopisów z tego okresu, zwane od nazwy osady rękopisami z Qumran. Inicjatorem badania i publikowania zwojów był francuski archeolog i biblista, dominikanin Roland de Vaux. Jednym ze współpracowników był Polak Józef Milik[2].
Badaniem zagadnień związanych z tekstami z Kumran zajmuje się interdyscyplinarna dziedzina zwana qumranologią.
Nadzieje mesjańskie
Reguły wspólnoty Kumran zdają się przewidywać epokę mesjańską. Miał ją zaprowadzić prorok, zwany Mistrzem sprawiedliwości oraz Mesjasz Aaronowy i Izraela. Mówią o tym znaleziona w 1 grocie Qumran (1Q) Reguła wspólnoty /Serek hayyahad/ (1QS 9,10-11), a także Reguła zgromadzenia albo Reguła mesjańska (1QSa). Te dwie postacie kontynuują tradycje prorockie, które ukształtowały się po wygnaniu babilońskim (586 do 538 roku p.n.e.), a także koncepcje teokratyczne tzw. dzieła Kronikarza (por. Za 4,14; 6,12-13; Ne 8,8-9)[3].
Przypisy
Bibliografia
- Stephen F. Noll: Qumran e Paolo. W: Dizionario del Paolo e delle sue lettere. G.F. Hawthorne, R.P. Martin, D.G. Reid (red.), R. Penna (red. wyd. wł.). Cinisello Balsamo (Mediolan): Edizioni San Paolo, 1999, s. 1275-1285.
Galeria
-
Widok w kierunku Wadi Qumran
-
Widok z „wieży” w Khirbet Qumran w kierunku Wadi Qumran
-
Widok w kierunku zachodnim. Urwiste zbocza rowu tektonicznego. Groty, w których odnaleziono antyczne zwoje (1, 2, 3 i 11)
-
Palmy daktylowe w Khirbet Qumran
-
Tablica poglądowa w parku archeologicznym z Khirbet Qumran, przedstawia rekonstrukcję zabudowań z okresu rzymskiego
-
Jedna z tablic poglądowych w parku archeologicznym
-
Jedna z tablic poglądowych w parku archeologicznym w Khirbet Qumran
-
Jedna z tablic poglądowych w parku archeologicznym
Zobacz też
Linki zewnętrzne
