Kultura pieńkowska (ang. Pen'kovka culture) – kultura archeologiczna wczesnego średniowiecza rozwijająca się między V–VII w. n.e., na terenach obecnej środkowej i południowej Ukrainy od środkowego Dniestru po lewobrzeże środkowego Dniepru.
W VI w. n.e. kultura ta przeniknęła na wschodnie tereny Rumunii w dorzecze dolnego Dunaju.
Nazwa kultury pochodzi od eponimicznego stanowiska archeologicznego w miejscowości Pieńkiwka (ukr. Пeнькiвкa) na Ukrainie, niedaleko Winnicy.
Kultura pieńkowska rozwinęła się na bazie wcześniejszej kultury kijowskiej w dorzeczu środkowego naddnieprza.
Na kulturę pieńkowską wpłynęły w znaczącym stopniu koczownicze plemiona Antów wspomniane w kronice Jordanesa.
Na obszarze zajmowanym przez kulturę pieńkowską między VIII/IX w. n.e. wykształciły się następnie kultury archeologiczne Słowian wschodnich.
Cechy charakterystyczne:
bogate znaleziska tzw. darów grobowych, m.in. brązowych i srebrnych ozdób oraz części stroju, skarby na terenie grodzisk
