Górnictwo cyny na terenie Kornwalii znane było już w czasach antycznych. Do połowy XVI wieku w hrabstwie Devon wydobywało się od 25 do 40% cyny w porównaniu do wydobycia w Kornwalii, choć łączna produkcja tego metalu w obu hrabstwach była stosunkowo niewielka. Po roku 1540 wydobycie cyny na terenie Kornwalii nabrało przyśpieszenia i Devon wydobywał dziesiątą część urobku kornwalijskiego. Od połowy XVI wieku kopalnie Devonu odprowadzały stosunkowo niewielki podatek do skarbu królewskiego i zostały zmarginalizowane, m.in. na podstawie Aktu 1512.
W XVIII i XIX wieku krajobraz Kornwalii i Zachodniego Devonu uległy radykalnej zmianie z powodu głębinowego wydobywania cyny i miedzi. Górnictwo, hutnictwo, a także pokrewne gałęzie przemysłu przeszły gruntowną przemianę techniczną, co spowodowało, że w XIX wieku w regionie wydobywało się 2/3 całkowitej światowej ilości miedzi. Pod koniec wieku wzrosło również zapotrzebowanie na arsen, który kopalnie zachodniej Kornwalii i Devonu wydobywały w ilościach stanowiących 50% produkcji światowej.
Dziewiętnasty wiek przyniósł rewolucję techniczną i wynalazek maszyny parowej, co pociągnęło za sobą również radykalne zmiany w górnictwie. Powstały pompy wysokociśnieniowe, udoskonalane m.in. przez Richarda Trevithicka, co spowodowało jeszcze głębszą penetrację ziemi. Kornwalijskie silniki zaczęły być eksportowane i stały się popularne w świecie.
Począwszy od początków XIX wieku nastąpiła fala odpływu górników, która swój punkt kulminacyjny miała pod koniec wieku. Po tym okresie wydobycie metali w Kornwalii uległo znacznemu ograniczeniu. Ostatnią kopalnię cyny (również w Europie) zamknięto w roku 1998.
