W dniu 6 maja 1919 roku Cukrownia Ostrowite uzyskuje zezwolenie Ministerstwa Kolei Żelaznych nr 44970/4467 na budowę linii kolejowej na trasie Wola – Ostrowite – Wompielsk (dziś Wąpielsk) – Osiek, ale w lipcu 1922 Cukrownia decyduje się na zaniechanie budowy linii na odcinku Wąpielsk – Osiek i poprowadzenie dalej szlaku w kierunku Brodnicy. W 1923 roku rozpoczęto prace, którymi kierował inż. Sudnik. Trwały one trzy lata. Po drodze wzniesiono dwa mosty z bali drewnianych – nad Drwęcą i Rypienicą. Zbudowano 10 stacji i ładowni, z czego jedna – w Dobrem, została zlikwidowana już w 1935 roku. W Wąpielsku odchodziło odgałęzienie do Półwieska Małego.
Cała linia miała długość około 30 km i biegła przez tereny znacznie bardziej urozmaicone krajobrazowo, niż odcinek do Wojnowa. Wykorzystywano ją nie tylko do zwózki buraków i odwożenia wysłodków, ale także do transportu gotowego cukru, węgla i zaopatrzenia cukrowni. Na całej trasie zastosowano filigranowe szyny typu S10 oparte na podkładach sosnowych. W okresie międzywojennym prowadzono na linii także okazjonalny ruch pasażerski za pomocą dwóch wagonów parowych. W okresie między opuszczeniem cukrowni przez Niemców a uruchomieniem jej przez Polaków, skradziono część podkładów i część szyn, jednak w 1945 roku szybko je uzupełniono. Wybudowano przy okazji nową ładownię w Szczutowie. W 1946 roku zlikwidowano jedną z dwóch ładowni w Ruszkowie. W 1948 roku most nad Rypienicą zmodernizowano, zmieniając jego konstrukcje na stalową oraz wymieniono szyny na całej długości linii na cięższe, typu S42. W ramach planu sześcioletniego zmodernizowano także most nad Drwęcą, zmieniając, tak jak w przypadku mostu nad Rypienicą, jego konstrukcję na stalową.
Największe przewozy na linii miały miejsce w latach 50.; w latach 60. znacznie spadły, a w połowie lat 70. pojawił się pomysł zlikwidowania kolejki. Zlikwidowano linię do Wojnowa, ale z powodu braku otrzymania przez PKS planowanego przydziału samochodów likwidację linii odwleczono o rok – i to wystarczyło, gdyż okazało się, że przyjęto zły sposób obliczania rentowności linii. Kryzys paliwowy w latach 80. spowodował wzrost zainteresowania transportem kolejką. W 1988 roku wpisano całą linię do rejestru zabytków, a rok później cukrownię przejął Sugarpol. Nowy właściciel zdecydował się zwolnić pracowników torowych. Z tego powodu stan linii uległ znacznemu pogorszeniu. Podczas kontroli 17 maja 1991 roku inspektorzy Północnej DOKP zdecydowali się zawiesić ruch na kolejce, ustalając termin naprawy toru i osygnalizowania taboru na 31 marca 1992 roku.
5 października 1992 roku zabrano wszystkie wagony ze stacji Brodnica Wąskotorowa i zdecydowano się zawiesić ruch na trasie Brodnica Wąskotorowa – Wąpielsk. W trakcie kampanii cukrowniczej 1992 wykorzystywano jeszcze kolejkę na trasie Ostrowite – Wąpielsk. Ostatni pociąg, z 24 wagonami buraków, przejechał po tym odcinku 14 listopada 1992 roku. W transporcie wewnętrznym wykorzystywano kolejkę jeszcze przez 6 lat, do 1998 roku. Wówczas sprzedano obie lokomotywy WLs150 na Bieszczadzką Kolej Leśną i rozebrano cały układ torowy stacji Ostrowite Cukrownia. Wpis do rejestru zabytków uchronił resztę linii przez rozbiórką, ale nie przed rozkradaniem. Z czasem linia zarosła, co utrudniło i w znacznym stopniu ukróciło ten proceder. Jednakże w 2011 roku linia została wykreślona z rejestru zabytków i rozebrano po 1700 mb toru w obie strony od stacji Wąpielsk. W sierpniu 2012 roku rozpoczęto całkowitą rozbiórkę linii i ukończono ją w połowie września.
Budowę linii z Dobrego do Wojnowa rozpoczęto w 1923 roku. Prace, którymi kierował inż. Sudnik, trwały dwa lata i już podczas kampanii cukrowniczej 1925 linia była czynna. Na trasie o długości 12 km zorganizowano trzy ładownie, w 1952 roku pojawiła się czwarta, w Rużu. Na wszystkich ładowniach (z wyjątkiem Ruża) były umieszczone mijanki, a na stacji końcowej w Wojnowie stał budynek, który pełnił rolę biura punktu skupu buraków. Obecnie jest on przekształcony w dom mieszkalny. Na linii zastosowano drewniane podkłady i filigranowe szyny. W trakcie II wojny światowej rozkradziono wiele podkładów i zużyto je jako opał, dlatego kolejka ruszyła dopiero w 1946 roku, gdy naprawiono tor. Dwa lata później wymieniono filigranowe szyny na cięższe, typu S42, z racji tego, że stare nie były w stanie wytrzymać znacznie większego ruchu, niż przed wojną. Linię wykorzystywano w celu zwózki buraków do cukrowni oraz zwrotu wysłodków do plantatorów. Typowo rolniczy charakter linii przyczynił się do jej likwidacji. Obliczono, że tańszy będzie transport samochodowy, więc w 1976 roku zamknięto i rozebrano cały odcinek z Dobrego do Wojnowa, a szyny zostały sprzedane miejscowym rolnikom. Popełniono jednak błąd w obliczeniach – wliczono koszty amortyzacji dawno zamortyzowanej linii, mimo to nie odbudowano jej. Obecnie starotorzem jest poprowadzonych wiele dróg lokalnych.
Linię wybudowano w 1926 roku. Było to czterokilometrowe odgałęzienie do folwarku w Półwiesku Małym. Wykorzystywano je w celu zaopatrzenie folwarku oraz transportu płodów rolnych do Ostrowitego lub na stacje w Brodnicy. Po wojnie folwark rozparcelowano, więc linia straciła rację bytu i ją rozebrano, a materiałtorowy wykorzystano w celu uzupełnienia ubytków na pozostałych odcinkach kolejki.
Kolejka posiadała rozbudowane zaplecze techniczne. Na stacji Ostrowite Cukrownia znajdowała się pięciostanowiskowa, prostokątnaparowozownia, wybudowana w 1900 roku, wówczas jako stajnia. W 1945 roku jedno ze stanowisk parowozowni przekształcono w kuźnię. Studnie do wodowania parowozów, obsługiwane pulsometrem, znajdowały się w Ostrowitem, Radominie, Wąpielsku, Łapinożu i Kominach, a na stacji Brodnica Wąskotorowa umieszczono żuraw wodny. Nigdzie natomiast nie było żurawia do ładowania węgla, zawsze robiono to ręcznie.
Linie planowane
Most Kolei Cukrowni Ostrowite na DrwęcyStudnia do wodowania parowozów Kolei Cukrowni Ostrowite w Szabdzie
W latach 20. planowano przedłużyć linię od Wojnowa aż do wsi Wola, przez którą przebiegała wąskotorowa linia o prześwicie szyn 600mm z Torunia do Sierpca (którą w 1937 roku przekuto na szerokość 1435 mm, obecnie to linia kolejowa nr 27). Planowano także wybudowanie linii biegnącej ze wsi Gorczeniczka (pomiędzy Radzikami Małymi a Łapinożem) do Jastrzębia z odgałęzieniami do Świedziebni i Dzierżna. Cukrownia jednak zrezygnowała z budowy obu linii z powodów finansowych.
