Kodeks postępowania karnego (1928) – pierwsza kodyfikacja postępowania karnego powstała po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku. Kodeks wszedł w życie 1 lipca 1929 roku, przestał natomiast obowiązywać 12 maja 1983 roku.
Struktura redakcyjna kodeksu
Kodeks składał się z 11 ksiąg podzielonych na rozdziały oraz przepisów ogólnych na początku.
- Księga 1 - Sądy
- Księga 2 - Strony, obrońcy i pełnomocnicy
- Księga 3 - Dowody
- Księga 4 - Zapobieganie uchylenia się od sądu
- Księga 5 - Przepisy porządkowe
- Księga 6 - Postępowanie przygotowawcze
- Księga 7 - Postępowanie przed sądem pierwszej instancji
- Księga 8 - Środki odwoławcze
- Księga 9 - Postępowanie wykonawcze
- Księga 10 - Koszty sądowe
- Księga 11 - Postępowanie szczególne
Historia powstania
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Polska pod względem prawnym była podzielona na 3 różne kodyfikacje. W dzielnicach niemieckich obowiązywał Strafprozeßordung, w dzielnicach rosyjskich ustawa postępowania karnego z 1864 r., natomiast w dzielnicach austriackich ustawa o postępowaniu karnym z 1873 r. Po powstaniu Komisji Kodyfikacyjnej w 1919 roku pracę rozpoczęły się. Głównymi postaciami tworzącymi ten kodeks byli Edmund Krzymuski, Emil Stanisław Rappaport oraz Aleksander Mogilnicki. Prace nad nowym kodeksem postępowania karnego ukończono na początku 1928 r., a 19 marca został on wydany rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i wszedł w życie 1 lipca 1929 r.
Linki zewnętrzne
