Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła pochodzi z 1389, ale świątynia mogła istnieć wcześniej, prawdopodobnie od 1343. W 1418 patronat nad obiektem objęli joannici. W 1505 kościół spłonął wraz z miastem (odbudowano go w 1515). W 1544 umarł w Połczynie ostatni kamieński biskup katolicki – Erazm von Manteuffel. Od 1545 przez 400 lat kościół użytkowali protestanci. W 1547 dobudowano wieżę, a w 1628 wstawiono nowy ołtarz. Kolejny pożar miał miejsce w 1705. Świątynię odbudowano po nim dopiero w 1743. Obecną neogotycką bryłę kościół zyskał w latach 1860-1870.
W czasie II wojny światowej odprawiano w Połczynie msze dla polskich robotników przymusowych w jednej z sal szkolnych. 28 października 1945 świątynia wróciła do katolików – odbyło się uroczyste poświęcenie (dokonał tego ksiądz oblat Jan Krzyżkowski). W 1981 odbudowano wieżę, która została zniszczona po uderzeniach piorunów w 1943, 1950 i 1994.
Zabytki
ołtarz główny starogardzkiego rzeźbiarza Brocka z 1626 – niezachowany,
