Kazimierz Zienkiewicz (1896–1940)

Zobacz też: Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy).
Kazimierz Zienkiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 października 1896
Olechnowicze

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Zawód, zajęcie

chemik

Stanowisko

eksperymentator

Pracodawca

Wojskowy Instytut Przeciwgazowy

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Zienkiewicz[a] (ur. 22 października 1896 w Olechnowiczach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski chemik eksperymentator, kapitan uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 22 października 1896 w Olechnowiczach, w ówczesnym powiecie wilejskim guberni wileńskiej, w rodzinie Antoniego i Jadwigi z Zambrzyckich[5][6]. Maturę zdał w II Gimnazjum Filologicznym w Charkowie[7].

Przez około dziewięć miesięcy służył w armii rosyjskiej[8]. Ukończył Szkołę Chorążych w Peterhofie. Od 1916 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[8]. Od 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w obronie Lwowa. 13 stycznia 1919 pod Bednarowem odniósł dwie rany[7]. W marcu 1919 jako oficer Oddziału II został skierowany z zadaniami specjalnymi do POW na Białorusi. W czerwcu 1921 w dalszym ciągu pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa WP[9]. Na początku 1922 został przeniesiony do rezerwy[10]. Posiadał przydział w rezerwie do 21 pułku piechoty w Warszawie[11][12][13]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5535. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[14][15]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia[16].

Ukończył cztery lata studiów na Uniwersytecie Warszawskim[7][b]. Następnie podjął pracę w Wojskowym Instytucie Przeciwgazowym w Warszawie na stanowisku asystenta, a później chemika eksperymentatora (urzędnik w VII stopniu służbowym)[19]. Pracował w nim do wybuchu wojny. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia[16]. Był członkiem Związku Peowiaków i członkiem komisji odznaczeniowej POW Wschód. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ludnej 11 m. 51[5]. Na stopień kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[18].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[17]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[17], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1157[17][21].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].

Był żonaty z Janiną z Rychterów, z którą miał dwóch synów: Marka (ur. 15 maja 1926) i Konrada (ur. 14 czerwca 1931)[7].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Kazimierz I Zienkiewicz” (ur. 22 października 1896)[1], w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Kazimierza II Zienkiewicza (ur. 8 stycznia 1897), kapitana piechoty, który w marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego[2][3][4].
  2. ↑ Autorzy pracy „Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego” zamieścili informację, że Kazimierz Zienkiewicz ukończył Wydział Chemii Politechniki Kijowskiej i posiadał dyplom inżyniera chemika[17]. Sam zainteresowany w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari, wypełnionym 23 czerwca 1933, nie wspomina o ukończeniu Politechniki Kijowskiej i posiadaniu dyplomu inżyniera, lecz wyłącznie o ukończeniu czterech lat studiów na Uniwersytecie Warszawskim. Również w „Roczniku Oficerskim Rezerw 1934” oraz pracy R. Rybki i K. Stepana brak jest informacji o posiadaniu przez Kazimierza Zienkiewicza dyplomu inżyniera[16][18].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 187, 539.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 36, 526.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 334, 443.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
  5. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  6. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 636, tu urodzony 22 sierpnia 1896 w rodzinie Ignacego i Jadwigi z Zambrzyskich.
  7. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2.
  8. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 86, 973.
  10. ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 17.
  11. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 340.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 187.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 175.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 539.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 477.
  16. ↑ a b c Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 194, 724.
  17. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 636.
  18. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 690.
  19. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  20. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  21. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 334.
  22. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 66 [dostęp 2024-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  25. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  26. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  27. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 3.
  29. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
  31. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
  32. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.

Bibliografia