Kazimierz Benz

Kazimierz Benz (przed 1934)
pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	29 października 1899 Nieżywięć
Data śmierci	5 maja 1957
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	2 Pułk Gwardii Berlińskiej 1 pułk szwoleżerów 142. eskadra myśliwska 41. eskadra liniowa 43. eskadra towarzysząca dywizjon 307
Stanowiska	dowódca eskadry, dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Benz (ur. 29 października 1899 w Nieżywięciu, zm. 5 maja 1957) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych. Dowódca 142. eskadry myśliwskiej, 41. eskadry liniowej, 43. eskadry towarzyszącej oraz dywizjonu 307. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej. Kawaler Virtuti Militari.

Urodził się 29 października 1899 we wsi Nieżywięć, w ówczesnym powiecie brodnickim Prus Zachodnich, w rodzinie Jana i Heleny z Matuszkiewiczów^[1]. Uczył się początkowo w gimnazjum filologicznym w Brodnicy. Po ukończeniu klasy czwartej przeniósł się do gimnazjum w Kwidzynie^[2]. W 1916 został powołany do służby w armii niemieckiej i skierowany na front zachodni, gdzie walczył jako żołnierz 2 Pułku Piechoty Gwardii z Berlina. Został ciężko ranny pod Château-Thierry i skierowany na leczenie do szpitala we Frankfurcie nad Menem. Ze służby z armii niemieckiej został zwolniony we wrześniu 1918. 25 maja 1919 zgłosił się do służby w odrodzonym Wojsku Polskim i otrzymał przydział do szwadronu technicznego 1 pułku szwoleżerów^[3]. W jego składzie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim^[4].

Z dniem 2 stycznia 1924 został odkomenderowany z macierzystego pułku do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia^[5]. W tym samym roku ukończył Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu i otrzymał przydział do 3. pułku lotniczego, w 1925 został przeniesiony do 4. pułku lotniczego. W 1926 zajął się organizacją 124. eskadry myśliwskiej i objął jej dowództwo^[6]. W kolejnych latach eskadra została przemianowana na 116. eskadrę myśliwską, a następnie na 142. eskadrę myśliwską^[7]. Dowodzenie eskadrą zdał 1 stycznia 1929 i zajął się organizacją 43. eskadry towarzyszącej, objął również nad nią dowództwo^[8]. W październiku 1930 objął stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego 4. pułku lotniczego i sprawował je do czerwca 1931^[2]. 12 lutego 1934 objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową^[9]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki^[10][11].

19 lipca 1937 objął dowództwo nad Samodzielnym Dywizjonem Doświadczalnym Lotnictwa i zajmował to stanowisko do 10 listopada 1938^[12]. W 1939 ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą i w lipcu został szefem Sztabu 1 Grupy Lotniczej. Po wybuchu II wojny światowej służył jako oficer techniki i zaopatrzenia lotnictwa Armii „Modlin”^[13]. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię do Francji i został dowódcą dywizjonu lotniczego w Lyonie^[14][a].

Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0991^[15]. Służył w Inspektoracie PSP, następnie został przeniesiony do dywizjonu 307. 16 października 1940 objął dowództwo nad tym dywizjonem^[16][17]. Dowodzenie jednostką zdał 14 listopada 1940^[18].

W późniejszym okresie był szefem Oddziału Personelu w Dowództwie Sił Powietrznych w Londynie. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika dyplomowanego pilota^[14]. Po wojnie pozostał na emigracji, początkowo mieszkał w Londynie, następnie przeniósł się do Kanady. Zmarł 5 maja 1957, został pochowany na Old Cemetery w Drayton Valley^[19].

Był żonaty, miał syna Tadeusza Wacława (ur. 19 sierpnia 1925) i córkę Jadwigę Danutę (ur. 22 października 1926)^[20].

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 2977^[1]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[4]
• Medal Lotniczy czterokrotnie^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1934 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[22]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[22]
• Odznaka Pilota nr 680 – 25 września 1924^[23]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 28 czerwca 1930^[24][22]

• Benz Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.33-2484 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-29].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Jerzy Damsz: Lwowskie Puchacze: wspomnienia lotnika. Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2009. ISBN 978-83-240-1151-3. OCLC 833440804.
• Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940–1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC 831137079.