Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Harbinie

Katedra Najświętszego Serca Jezusa
w Harbinie
Ilustracja
Państwo

 Chiny

Miejscowość

Harbin

Wyznanie

katolickie

Kościół

Patriotyczne Stowarzyszenie Katolików Chińskich

Położenie na mapie Heilongjiangu
Mapa konturowa Heilongjiangu, na dole znajduje się punkt z opisem „Katedra Najświętszego Serca Jezusaw Harbinie”
Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Katedra Najświętszego Serca Jezusaw Harbinie”
Ziemia45°45′42,9″N 126°38′37,6″E/45,761917 126,643778
Multimedia w Wikimedia Commons

Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Harbinie – katedra katolicka, znajdująca się przy ulicy Dongdazhi Jie w dzielnicy Nangang w Harbinie. Dawny kościół harbińskiej Polonii. Obecnie katedra administratury apostolskiej Harbinu.

Świątynia harbińskiej Polonii

Drewniany kościół w 1906

Kościół wzniesiony został na potrzeby mieszkających w Harbinie Polaków, na działce otrzymanej od Zarządu Kolei Wschodniochińskiej. Głównymi inicjatorami budowy byli przedstawiciele korpusu wojskowego – Polacy z armii rosyjskiej z czasu wojny rosyjsko-japońskiej[1]. Budowę drewnianej świątyni, według projektu inż. Mikołaja Kazi-Gireja, rozpoczęto 7 października 1906 roku. Kamień węgielny poświęcił ks. Dominik Przyłuski rodem z Lublina[2]. Wzniesiony w stylu neogotyckim kościół ukończono w 1909 roku. Otrzymał wezwanie św. Stanisława. Został poświęcony przez biskupa Jana Cieplaka, a jego pierwszym proboszczem został ks. Antoni Maczuk[2]. W 1912 roku zastąpił go ks. Władysław Ostrowski, z którego inicjatywy wzniesiono przy parafii m.in. schronisko dla bezdomnych i starców oraz bibliotekę z czytelnią oraz rozpoczęto wydawanie Tygodnika Polskiego[3].

Po śmierci ks. Ostrowskiego w 1937 roku nowym proboszczem został ks. Paweł Chodniewicz. Zmarł w 1949 roku, w okresie repatriacji Polaków z Mandżurii do ojczyzny. Ostatnim polskim kapłanem pełniącym posługę w kościele był do połowy lat 50. ks. A. Eysymontt[4].

Współcześnie

W 1959 roku kościół został przejęty przez Patriotyczne Stowarzyszenie Katolików Chińskich. Zamknięty i zdewastowany podczas rewolucji kulturalnej w 1966 roku, służył przez następne lata jako budynek szkoły średniej[5].

Świątynia została odrestaurowana i ponownie przeznaczona na cele sakralne w 2004 roku, otrzymała także wówczas wezwanie Najświętszego Serca Jezusa[6]. Jest obecnie największym katolickim kościołem w prowincji Heilongjiang. Przy fasadzie znajdują się dwie wieże o wysokości 52 metrów[6].

Przypisy

  1. ↑ Polacy na Dalekim Wschodzie. „Nowości Illustrowane”. Nr 18, s. 12-13, 5 maja 1906. 
  2. ↑ a b Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 33. ISBN 978-83-87879-73-0.
  3. ↑ Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 34. ISBN 978-83-87879-73-0.
  4. ↑ Adam Winiarz: Główne kierunki i formy aktywności Polaków w Mandżurii w latach 1897-1949. W: Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie. Andrzej Furier (red.). Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, 2008, s. 47. ISBN 978-83-87879-73-0.
  5. ↑ 哈尔滨耶稣圣心主教座堂. travel.damai.cn. [dostęp 2011-07-07]. (chiń.).
  6. ↑ a b Harbin’s Historical Church Heritage. echinacities.com. [dostęp 2011-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 czerwca 2011)]. (ang.).