Karol Rudnicki

Karol Stefan Rudnicki
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

13 października 1898
Żydaczów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Ułanów Kaniowskich,
Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie,
Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie
12 Pułk Ułanów Podolskich
27 Pułk Ułanów

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca szwadronu
kwatermistrz pułku
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Karol Stefan Rudnicki (w drugim rzędzie, trzeci od prawej) wśród oficerów Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii

Karol Stefan Rudnicki (ur. 13 października 1898 w Żydaczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Zygmunta, starosty trembowelskiego i Stefanii z Marynowskich[1]. Wnuk pisarki Zofii z Mrozowickich Rudnickiej. Młodszy brat generała Klemensa Rudnickiego.

Absolwent szkoły ludowej w Żółkwi (1908) i III Gimnazjum klasycznego we Lwowie (1916). Po zdaniu matury wcielony do armii austriackiej. Walczył na frontach włoskim, rumuńskim i ukraińskim. Po rozpadzie Austro-Węgier, uwięziony przez Ukraińców w Brodach.

1 czerwca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony do 6 pułku ułanów. Brał udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami.

W okresie międzywojennym pozostał w 6 pułk jako dowódca szwadronu i szkoły podoficerskiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 331. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[2]. Od 1925 roku został dowódcą plutonu w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie a następnie przeniesiony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. W sierpniu 1930 przeniesiony do 12 pułku ułanów na funkcję dowódcy szwadronu, następnie został oficerem mobilizacyjnym. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza[5]. W 1938 roku został przeniesiony do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku.

W kampanii wrześniowej walczył w 27 pułku ułanów. Po agresji ZSRR na Polskę i rozbiciu pułku 27 września 1939 przez Armię Czerwoną w bitwie pod Władypolem, został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany w Piatichatkach[6], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[8] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[9][10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11][12][13].

Życie prywatne

W 1930 r. poślubił Helenę (1905-1984), pochodzącą z ormiańskiej rodziny Krzeczunowiczów, siostrę Leona Krzeczunowicza, współzałożyciela konspiracyjnej organizacji ziemian "Uprawa". Mieli dwoje dzieci. W czasie II wojny światowej Helena organizowała kursy sanitarne "Uprawy"[14].

Wywód przodków

4. Teodor Józef Rudnicki      
    2. Zygmunt Rudnicki
5. Zofia Kazimiera Mrozowicka        
      1. Karol Rudnicki
6. Mieczysław Marynowski    
    3. Stefania Marynowska    
7. Zofia Gostkowska      
 

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ http://www.genesis.jaxasoft.se/genesis/genesis.aspx?id=1162 [dostęp: 2019-03-12]
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  6. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 459.
  7. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  8. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  9. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 21 [dostęp 2024-09-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  10. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  12. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  13. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  14. ↑ Michał Żółtowski, Leon Krzeczunowicz. „Uprawa” – „Tarcza”, Warszawa 2005, s. 97, ISBN 83-923215-0-2.
  15. ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.

Bibliografia

Linki zewnętrzne