Kanał Nowe Ujście

Kanał Nowe Ujście
Ilustracja
Kanał Nowe Ujście w okolicach Zakola Wawerskiego.
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Długość

2,8 km

Początek
Miejsce

Wawer, Warszawa
okolice ul. Lucerny

Koniec
Miejsce

Wawer, Warszawa
łacha Stara Wisła

Typ kanału

melioracyjny

brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kan. Nowe Ujście”
Położenie na mapie Warszawy
Kanał Nowe Ujście w lesie niedaleko ul. Lucerny i uchodzący do niego Kanał Zagoździański (z prawej).
Kanały melioracyjne Niziny Wawerskiej - mapa.

Kanał Nowe Ujście[1][2] – kanał w warszawskiej dzielnicy Wawer mający swe źródło w Kanale Wawerskim na jego zakręcie w okolicach ulicy Lucerny, uchodzący do łachy Stara Wisła połączonej z Wisłą[1][a][4].

W lesie za ulicą Lucerny uchodzi do niego po wschodniej stronie Kanał Zagoździański[5][4]. Dalej w okolicy ulicy Wodniaków przepływa syfonem pod jego dnem ze wschodu na zachód Kanał Zerzeński[4] (Rów Zerzeński[5]).

Jego brzegi są obwałowane groblami. Woda jest odprowadzana grawitacyjnie nawet przy stanach powodziowych[5].

Kanał powstał po II wojnie światowej[5].

Galeria

  • Tama wybudowana przez bobry na Kanale Nowe Ujście. W głębi ul. Wał Miedzeszyński.
    Tama wybudowana przez bobry na Kanale Nowe Ujście. W głębi ul. Wał Miedzeszyński.
  • Fragment stawu bobrowego powstałego w wyniku zbudowania tamy.
    Fragment stawu bobrowego powstałego w wyniku zbudowania tamy.

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych podaje jedynie m.in. dokładne współrzędne geograficzne źródła i ujścia Kanału Nowe Ujście, ale bez nazw ulic oraz nazw źródła i ujścia[1]. Nazwy ulic pochodzą z planu Warszawy[3], nazwy Kanał Wawerski i Stara Wisła z cytowanej mapy[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
  2. ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 185, ISBN 83-239-9607-5.
  3. ↑ Warszawa. Atlas miasta i okolic. Skala 1 : 20 000. Warszawa: Daunpol Sp. z.o.o. Wydawnictwo Kartograficzne, 2009.
  4. ↑ a b c d Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Mapa topograficzna w skali 1:10 000. Oraz: HYDRONIMIA NA ARKUSZU N-34-139-A. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej.
  5. ↑ a b c d Zdzisław Biernacki: IV. Geomorfologia i wody powierzchniowe. W: Wisła w Warszawie. Warszawa: Biuro Zarządu m.st. Warszawy, Wydział Planowania Przestrzennego i Architektury, Opracowanie graficzne, druk i oprawa: Dom Wydawniczy ELIPSA, 2000, s. 22-70. ISBN 83-907333-7-4. [dostęp 2014-10-18].