Język rahambuu

Rahambuu
Obszar

Celebes Południowo-Wschodni (Indonezja)

Liczba mówiących

5 tys. (1999)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 7 wypierany
Kody języka
ISO 639-3 raz
IETF raz
Glottolog raha1237
Ethnologue raz
BPS 0612 1
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język rahambuu, także: lellewau (lellewao), wiau[1], mekongga[2]język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowo-Wschodni w Indonezji. Według danych z 1999 roku mówi nim 5 tys. osób[3].

Jego użytkownicy zamieszkują fragment zachodniego wybrzeża prowincji (kecamatan Pakue, kabupaten Kolaka Utara)[3]. Nie odnotowano istnienia dialektów, lecz występują drobne różnice lokalne[2]. Istnieją różne miejscowe określenia na ten język, przy czym często używana nazwa „mekongga” odnosi się także do jednego z dialektów języka tolaki[4].

Potencjalnie zagrożony wymarciem. Dziś większość populacji regionu stanowią migranci z południowego Sulawesi, m.in. Bugisi[2][5]. W użyciu jest także język bugijski, oprócz tego występuje presja ze strony języka narodowego[6]. Stopień jego użycia różni się w zależności od grupy wiekowej i miejscowości. W niektórych wsiach posługują się nim wyłącznie osoby dorosłe[1][2].

Jest blisko spokrewniony z językiem tolaki[1].

Przypisy

  1. a b c David Mead: Rahambuu. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-08)]. (ang.).
  2. a b c d Mead 1999 ↓, s. 76.
  3. a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Rahambuu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  4. Mead 1999 ↓, s. 75.
  5. David E. Mead: Proto-Bungku-Tolaki: reconstruction of its phonology and aspects of its morphosyntax. Ann Arbor: UMI Dissertation Services, 1998, s. 15. OCLC 222911641. [dostęp 2022-12-22]. (ang.).
  6. Wurm 2007 ↓, s. 533.

Bibliografia