Józef Sack (ur. 15 listopada 1899 w Przemyślu, zm. 1965 w Izraelu^[1]) – polski dziennikarz i działacz syjonistyczny, poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952).

W międzywojennej Polsce, po służbie wojskowej (1919–1920), ukończył studia z zakresu polonistyki i filologii klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1925), pełnił od września 1925 przez 14 lat funkcję kierownika Głównej Biblioteki Judaistycznej w Warszawie, a także był nauczycielem literatury pracującym w Częstochowie. Podczas II wojny światowej trafił do getta warszawskiego, gdzie współtworzył Żydowski Komitet Narodowy. W 1944 walczył w powstaniu warszawskim^[2].

W 1945 wszedł w skład kolegium redakcyjnego „Dos Naje Łebn”. Był członkiem Centralnego Komitetu Żydów Polskich (CKŻP) oraz jego delegatem na konferencję Światowego Kongresu Żydów w Londynie. Działał w Poalej Syjon – Prawicy, ale nie poparł jej zjednoczenia z Poalej Syjon – Lewicą, przyłączając się do ugrupowania Hitachdut. Obie organizacje założyły 17 lipca 1947 wspólną partię: Żydowską Syjonistyczno-Socjalistyczną Partię Robotniczą Poalej Syjon – Hitachdut, na czele której Józef Sack stanął^[2] (działała ona do końca lat 40.).

W styczniu 1947 został jednym z dwóch żydowskich posłów do Sejmu Ustawodawczego (mandat uzyskał z listy państwowej). Na przełomie 1947 i 1948 odbył wspólną podróż wraz z Rywą Wojskowską do Ameryki Łacińskiej, gdzie przedstawiał realia życia żydowskiego w Polsce tamtejszym społecznościom żydowskim. Na przełomie czerwca i lipca 1948 był jednym z delegatów na druga sesję Światowego Kongresu Żydów w Montreux.

• Grzegorz Berendt, August Grabski, Między emigracją a trwaniem: syjoniści i komuniści żydowscy w Polsce po Holocauście, Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa 2003.
• August Grabski, Działalność komunistów wśród Żydów w Polsce: (1944–1949), Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa 2004.
• Lucy Dawidowicz, A Holocaust Reader, 1976, s. 362 (wzmianka w przypisie).