Od 1809 roku służył w 1 Pułku Huzarów, przemianowanym następnie na 13 Pułk Huzarów w składzie Armii Księstwa Warszawskiego[1]. W 1810 roku poprosił o dymisję z wojska i powrócił do Krzewaty. W 1815 roku poślubił Franciszkę Teklę Byszewską, córkę Tomasza Byszewskiego i Rozalii z Szamowskich[1]. Małżeństwo nie miało dzieci, przez pewien czas opiekowali się jedynie osieroconą córką swoich krewnych – Nimfą Marianną Byszewską, aż do czasu jej zamążpójścia w 1833 roku[3].
W latach 20. XIX wieku piastował funkcję sędziego pokoju w Łęczycy, zasiadał też w sejmiku powiatu łęczyckiego, skąd kilka razy wybierany był do Rady Województwa Mazowieckiego[3][2]. Po wybuchu powstania listopadowego, 3 grudnia 1830 roku wystąpił w imieniu szlachty łęczyckiej do Rady Administracyjnej i generała Józefa Chłopickiego z prośbą o utworzenie ochotniczych oddziałów jazdy na terenie zachodnich powiatów województwa[3]. Zgody takiej nie otrzymał, jednak 6 grudnia wraz z Wincentym Dobieckim podjął inicjatywę utworzenia oddziałów tzw. „nowej jazdy”, a następnie 1 Pułku Mazurów[3].
7 grudnia, podczas wiecu w Łęczycy został okrzyknięty naczelnikiem powstania na terenie powiatu i przez pewien czas angażował się w pracę miejscowej Rady Obywatelskiej[3]. W styczniu 1831 roku objął dowództwo 1. szwadronu w nowo tworzonym pułku. 10 lutego 1831 roku pułk włączono w skład armii narodowej, następnie wchodził on w różne struktury organizacyjne armii oraz uczestniczył w kilkunastu potyczkach i bitwach, m.in. pod Białołęką, Wawrem, Janowem i Kockiem[3]. Po bitwie pod Ostrołęką, w której ranny został płk. Wincenty Dobiecki, dowództwo pułku przekazano Byszewskiemu[3]. Dowodził on pułkiem do 28 września 1831 roku, tj. do dnia kapitulacji brygady Zygmunta Stryjeńskiego w Sławkowie[4][2]. Ułani pułku otrzymali łącznie 16 Krzyży Złotych i 13 Krzyży Srebrnych Orderu Virtuti Militari[4].
Po październiku 1831 roku, po upadku powstania majek Byszewskiego został zajęty w sekwestr przez generała Franciszka Ksawerego Dąbrowskiego[5][2]. W grudniu tego samego roku zostały jednak zwolnione spod zajęcia, o czym zadecydowało objęcie podkomendnych Stryjeńskiego amnestią i złożenie przez Byszewskiego przysięgi na wierność carowi[4]. Byszewski powrócił następnie do pełnienia funkcji sędziego pokoju i zajmowania się swoim majątkiem, który w latach 30. był kilkukrotnie nękany przez pożary i nieurodzaje[4]. Zmarł 26 lipca 1841 roku[4][2].
↑ abPełni nadziei i męstwa. Płk. Józef Byszewski oraz inni uczestnicy powstania listopadowego z Ziemi Kłodawskiej, s. 15.
Bibliografia
MarekM.RezlerMarekM., GrażynaG.NiewiarowskaGrażynaG., RyszardR.JałoszyńskiRyszardR., Pełni nadziei i męstwa. Płk. Józef Byszewski oraz inni uczestnicy powstania listopadowego z Ziemi Kłodawskiej, Towarzystwo Samorządowe w Koninie, 2020, ISBN 978-83-959624-0-0. Brak numerów stron w książce
