Jurij Bondariew

Юрий Бондарев

Imię i nazwisko	Jurij Wasiljewicz Bondariew
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1924 Orsk
Data i miejsce śmierci	29 marca 2020 Moskwa
Narodowość	rosyjska
Język	rosyjski
Dziedzina sztuki	pisarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jurij Wasiljewicz Bondariew (ros. Юрий Васильевич Бондарев; ur. 15 marca 1924 w Orsku, zm. 29 marca 2020 w Moskwie^[1]) – rosyjski pisarz^[2].

W 1931 przeniósł się wraz z rodziną do Moskwy, później skończył szkołę średnią, w 1941 został powołany do Armii Czerwonej, od sierpnia 1942 brał udział w walkach na froncie, w tym od października 1942 w bitwie pod Stalingradem. Podczas walk został kontuzjowany i lekko ranny. W 1943 uczestniczył w forsowaniu Dniepru i wyzwalaniu Kijowa, w walkach o Żytomierz został ranny i odesłany do szpitala, później walczył m.in. na terytorium Polski i na granicy z Czechosłowacją, w latach 1944–1945 był kursantem szkoły artylerii, w grudniu 1945 został zdemobilizowany^[3].

W 1949 zaczął publikować, w 1951 ukończył Instytut Literacki im. Gorkiego i został przyjęty do Związku Pisarzy ZSRR, w 1953 wydał pierwszy zbiór opowiadań – Na bolszoj rieke. W 1957 opublikował powieść Bataliony proszą o ogień (wyd. pol. 1964), w 1962 powieść Cisza (wyd. pol. 1963), w 1969 Gorący śnieg (wyd. pol. 1972), w 1975 Brzeg (wyd. pol 1977), w 1981 Wybór, a w 1985 Gra (wyd. pol. 1989). Wykorzystując własne doświadczenia frontowe, tworzył prozę batalistyczną, w której kładł nacisk na kwestie moralne i społeczno-psychologiczne^[2]. W powieściach o charakterze psychologiczno-filozoficznym retrospektywnie ujmował temat Wielkiej wojny ojczyźnianej i losów rosyjskiej inteligencji, wykorzystując fabułę jako bazę refleksji o sensie ludzkiego życia^[2].

Był deputowanym do Rady Najwyższej RFSRR IX i X kadencji, a w latach 1990–1991 członkiem KC Komunistycznej Partii RFSRR^[3]. Pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie^[4].

• Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (14 marca 1984)
• Order Lenina (dwukrotnie)
• Order Rewolucji Październikowej
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (18 marca 1974)
• Order „Znak Honoru”
• Order Przyjaźni Narodów (14 marca 1994)
• Medal „Za Odwagę” (dwukrotnie – 14 października 1943 i 21 czerwca 1944)
• Nagroda Leninowska (1972)
• Nagroda Państwowa ZSRR (dwukrotnie – 1977 i 1983)
• Nagroda im. Lwa Tołstoja (1993)
• Nagroda im. Szołochowa (1994)^[3]