W 1929 zdał maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[1]. W 1935 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Po odbyciu służby wojskowej, w 1936 rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacji[2].
W czasie wojny pracował w Wytwórni Oscylatorów Piezoelektrycznych, a następnie w Polskich Zakładach Philipsa jako kierownik działu aparatury pomiarowej[2].
Po 1945 podjął pracę na Politechnice Warszawskiej początkowo w Zakładzie Radiotechniki jako starszy asystent, a następnie wykładowca, równolegle pracując w placówkach naukowych. Rok później razem z prof. Cezarym Pawłowskim i Stanisławem Nowosielskim współtworzył Sekcję Elektrotechniki Medycznej przy Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Od 1948 pełniąc funkcję zastępcy profesora współtworzył Zakład Budowy Aparatów Elektromedycznych na Wydziale Łączności, który w późniejszym czasie stał się samodzielną Katedrą. Od 1955 do 1959 był na Wydziale Łączności organizatorem specjalizacji Elektroniczna Aparatura Jądrowa. Pod kierunkiem Juliusza Kellera powstał pierwszy w Polsce i jeden z niewielu na świecie stereowektokardiograf, który służył do przestrzennego odwzorowywania prądów czynnościowych serca. W 1953 zespół współtworzący to urządzenie otrzymał nagrodę państwową. Rok później Juliusz Keller otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1955 do 1963 był zaangażowany w pierwsze w Polsce prace związane z elektroniką jądrową, które prowadzono w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. W 1963 z udziałem Juliusza Kellera do nowej siedziby przeniosło się Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej na warszawskim Żeraniu. W 1970 rozwiązano Katedrę Budowy aparatów Elektromedycznych i Juliusz Keller zakończył pracę na Politechnice Warszawskiej. W latach 1970–1973 kierował zespołem opracowującym dwutomową monografię Elektronika medyczna. W 1971 przeniósł się do Centralnego Ośrodka Techniki Medycznej przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, gdzie objął funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-technicznych, a następnie p.o. dyrektora. Prowadził tam prace nad pomiarem parametrów układu krążenia[2].
