Julian Jan Radoniewicz (ur. 8 października 1895 w Żmigrodzie Nowym, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i nadkomisarz Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Julian Jan Radoniewicz urodził się 8 października 1895 roku w Żmigrodzie Nowym, w rodzinie Jakuba i Marii z Majchów. Od 5 września 1914 roku żołnierz Legionów Polskich, służył w 2 Pułku Piechoty Legionów. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Służył w kolumnie sanitarnej. W 1918 roku był internowany w Huszt, Szeklence i Marmarosz Sziget.
Od 11 listopada 1918 roku do 31 lipca 1936 roku w Wojsku Polskim. W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych administracji, w dziale sanitarnym. Jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej, w 10 batalionie sanitarnym w Przemyślu[1]. 23 sierpnia 1924 roku został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 roku na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów administracji, w dziale sanitarnym[2]. W dalszym ciągu pełnił służbę w 10 batalionie sanitarnym w Przemyślu[3]. Następnie został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów piechoty, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku, i przydzielony do 22 pułku piechoty w Siedlcach[4].
W maju 1926 roku wziął udział w zamachu stanu po stronie Józefa Piłsudskiego i został ranny. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu KOP „Wołożyn”[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w batalionie KOP „Podświle” na stanowisku dowódcy kompanii karabinów maszynowych[7].
W 1935 roku odkomenderowany do Komendy Głównej Policji. Po ukończeniu specjalnego kursu dla oficerów WP w Szkole Oficerów Policji Państwowej w Warszawie, w 1936 roku objął funkcję Komendanta Powiatowego Policji w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie pełnił służbę do 1939 roku. Od 3 lutego 1939 roku do września 1939 roku Komendant Powiatowy Policji w Lublinie.
13 września 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, ewakuował się wraz z Komendą Powiatową Policji do Tarnopola[8]. 17 września 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli radzieckiej koło Łucka i został uwięziony w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Kalininie (obecny Twer) roku jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.
4 października 2007 roku Julian Radoniewicz został pośmiertnie awansowany na stopień podinspektora Policji Państwowej[9][10][11].
9 kwietnia 2010 roku w Olsztynie uroczyście posadzono poświęcony mu Dąb Pamięci i odsłonięto okolicznościowy obelisk[8].
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1183, 1261.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 85 z 27 sierpnia 1924 roku, s. 488.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1074, 1143.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 38, 242.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73, 907.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 72.
- ↑ a b Olsztyn: Katyń...ocalić od zapomnienia warminsko-mazurska.policja.gov.pl, 8 kwietnia 2010 [dostęp 2012-03-19]
- ↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-19]
- ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. katedrapolowa.pl. s. 70. [dostęp 2015-12-20]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
.png){kind=small}
