John Bell (ur. 15 lutego 1796 w Nashville, zm. 10 września 1869 w Dover) – amerykański polityk i prawnik. Kandydat na prezydenta w wyborach w 1860 roku z ramienia Konstytucyjnej Partii Unii.
Życiorys
Urodził się 15 lutego 1796 roku w Nashville[1]. Ukończył studia prawnicze na Cumberland College w 1814 roku, a dwa lata później został przyjęty do palestry[2]. Został wybrany do stanowej legislatury w 1817 roku[2]. Dziesięć lat później został wybrany do Izby Reprezentantów z ramienia Partii Demokratycznej i zasiadał w niej do roku 1841[1]. W latach 1834–1835 był spikerem Izby[2]. W 1834 roku sprzeciwił się polityce Andrew Jacksona i dwa lata później poparł w wyborach prezydenckich kandydaturę Hugh White’a[1]. Po jego porażce, Bell wstąpił do Partii Wigów i w 1841 roku został mianowany sekretarzem wojny przy Williamie Henrym Harrisonie[1]. Po śmierci prezydenta, Bell zrezygnował ze stanowiska, protestując przeciwko polityce Johna Tylera[1].
Przez sześć lat nie udzielał się politycznie, ale w 1847 roku został wybrany do Senatu, z ramienia Partii Wigów, gdzie zasiadał do roku 1859[2]. Ponieważ był właścicielem dużej liczby niewolników, sprzeciwiał się kompromisowi 1850 roku, ustawie o Kansas i Nebrasce, a także wojnie amerykańsko-meksykańskiej[1]. Jego postawa i poglądy spowodowały, że Konstytucyjna Partia Unii wystawiła jego kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1860 roku[1]. Uzyskał niecałe 600 tysięcy głosów (12,6%), co było czwartym wynikiem wśród kandydatów[3]. W Kolegium Elektorskim otrzymał 39 głosów[4]. Po secesji stanów południowych, której Bell się stanowczo sprzeciwiał, odmówił wstąpienia w szeregi wojsk Unii[1]. Osiadł w Georgii, a pod koniec życia przeniósł się do Tennessee[1]. Zmarł 10 września 1869 roku w Dover[1].
Przypisy
| Prezydent |
|
|---|
| Wiceprezydent |
|
|---|
| Szefowie departamentów |
|
|---|
