Johann Christian Daniel Schreber urodził się 19 stycznia 1739 roku w Weißensee w Turyngii[2]. Początkowo pobierał nauki w domu rodzinnym, a następnie studiował medycynę, nauki przyrodnicze i teologię na uniwersytecie w Halle[2]. W czerwcu 1758 roku uzyskał licencję nauczyciela[2].
W 1758 roku nawiązał kontakt korespondencyjny ze szwedzkim przyrodnikiem Karolem Linneuszem (1707–1778), pod którego kierunkiem dalej studiował i w 1760 roku uzyskał tytuł doktora nauk medycznych na uniwersytecie w Uppsali[2] na podstawie pracy Theses medicae[3].
W 1761 roku podążył w ślady ojca i został lekarzem Paedagogium w Bützow[2]. W 1764 roku wyjechał wraz z ojcem do Lipska, gdzie został wykładowcą na tamtejszym uniwersytecie[2].
W 1769 roku opublikował dzieło „Beschreibung der Gräser”, które łączyło opisy botaniczne traw z opisami ich użyteczności w rolnictwie oraz zawierało rysunki wiernie oddające cechy taksonomiczne[2]. W tym samym roku poślubił Johannę Christianę Dorotheę von Schönfeld – para pozostała bezdzietna[2].
W 1770 roku objął stanowisko trzeciego profesora medycyny na uniwersytecie w Erlangen[2]. Prowadził wykłady m.in. z zakresu ekonomii, historii naturalnej, leśnictwa, metalurgii, botaniki, medycyny i dietetyki[2]. Przy uniwersytecie prowadził ogród botaniczny[2]. Organizował kursy z zakresu zielarstwa i fizjologii roślin[2]. W latach 1792–93 nauczał również chemii[2].
Ilustracja z „Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen” przedstawiająca łasicę syberyjską
W 1774 roku Schreber rozpoczął tworzenie wielotomowego encyklopedycznego dzieła „Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen”, w którym zawarł opisy ssaków świata. Wielu zwierzętom opisanych w tym dziele nadał, jako pierwszy, naukowe nazwy, zgodne z systemem binominalnym Karola Linneusza. Ilustracje opisu cieszyły się uznaniem nie tylko z uwagi na walory naukowe, lecz także na ich walory artystyczne[2].
W 1777 roku został kierownikiem uniwersyteckiego Muzeum Historii Naturalnej, którego zbiory wykorzystał podczas przygotowywania opisu ssaków[2]. Jako zwolennik systemu klasyfikacji Linneusza[3], wydawał prace Linneusza na terenie Niemiec i w języku niemieckim i niemieckim[2]. Z uwagi na coraz poważniejsze problemy zdrowotne oraz wobec francuskiej okupacji Erlangen w latach 1806–1810 nie udało mu się zrealizować wielu projektów, w tym opracowania „Flora Germanica”[2].
Był uznawany za jedynego badacza w Erlangen, który zdobył renomę międzynarodową[2]. Prowadził korespondencję z uczonymi z całych Niemiec, ze Skandynawii, Rosji, Anglii, Francji, Indii i USA – pozostawał w kontakcie m.in. z niemieckim zoologiem i botanikiem Peterem Simonem Pallasem (1741–1811), z brytyjskim botanikiem Josephem Banksem (1743–1820) czy z walijskim przyrodnikiem Thomasem Pennantem (1726–1798)[2].
Utrzymywał kontakty ze środowiskiem pietystycznym i braci morawskich[2]. W latach 90. XVIII w. angażował się na rzecz francuskich uchodźców[2]. Czterokrotnie był wybierany prerektorem uniwersytetu w Erlangen, a funkcję dziekana medycyny pełnił 21 razy[3].
