Johan Sebastian Cammermeyer Welhaven (ur. 22 grudnia 1807 w Bergen, zm. 21 października 1873 w Christianii) – norweski pisarz, krytyk i badacz literatury.
Młodość
Jego dziadek, Johan Andreas Welhaven, był nauczycielem oraz pomocnikiem pastora. Ojciec, Johan Ernst Welhaven, był pastorem[1], jego matka, Else Margaret Cammermeyer, była córką kapelana[2]. Rodzina, pochodząca z Meklemburgii, była silnie związana z mieszkającymi w Norwegii Niemcami. Pobierał nauki w szkole w Bergen w latach 1817-1825. Studiował teologię na uniwersytecie w Christianii, gdyż tak życzył sobie jego ojciec, jednak nie ukończył tych studiów. Równolegle uczęszczał na zajęcia z literatury i estetyki.
Dorosłe życie
W 1835 wyjechał do Danii, a w 1836 odbył podróż do Francji. W 1840 zmarła jego ukochana, Ida Kjerulf. W tym samym roku został lektorem filozofii. W 1843 został zatrudniony na uniwersytecie w Christianii, zaś w 1846 objął tam stanowisko profesora filozofii na i zajmował je do 1868. W 1858 odbył podróż do Włochy, gdzie studiował archeologię.
Działalność literacka i publicystyczna
Welhaven był jednym z czołowych konserwatystów w norweskiej literaturze XIX wieku. Jego głównymi przeciwnikami byli ówcześni nacjonaliści, szczególnie ostro atakował zaś Henryka Wergelanda, krytykując zarówno jego poglądy jak i styl literacki. Publikował w czasopismach Vidar i Constitutionelle.
W ramach sporu z Wergelandem, Welhaven opublikował w 1834 poemat Norges Dæmring (Świt Norwegii), w którym krytykował wady narodowe Norwegów i zarzucał ograniczenie intelektualne tym wszystkim, którzy odrzucali związki kulturowe między Danią a Norwegią. Publikacja tego poematu wzbudziła kontrowersje, autorowi zarzucono brak patriotyzmu.
W latach 40, po śmierci Idy Kjerulf, twórczość Welhavena nabrała bardziej lirycznego charakteru, większość jego późniejszego dorobku stanowią poezje. Inspirowali się nimi norwescy kompozytorzy okresu romantyzmu, m.in. Edvard Grieg. W latach 50 w jego poezji bardzo często pojawiały się motywy ludowe i baśniowe, nawiązania do nordyckich sag, historii Skandynawii. W ostatnich latach swojego życia dużo czasu poświęcił badaniom nad historią literatury norweskiej i duńskiej[3].
