Joe Cole rozpoczynał swoją karierę w szkółce piłkarskiej klubu West Ham United. Już 16-letnim Cole’em zainteresował się Manchester United gotowy zapłacić wtedy za niego nawet 10 mln funtów, co pokazywało, jak utalentowanym młodym zawodnikiem był Joe Cole. W młodości często porównywano go do słynnego rodaka Paula Gascoigne’a. W wieku 17 lat, w 1998 roku zadebiutował w pierwszej drużynie West Hamu. Niedługo później został kapitanem tego zespołu. W latach 1998–2003 rozegrał dla tego klubu 150 meczów, zdobywając dla niego 13 bramek. W 2003 roku, po wykupieniu klubu Chelsea przez Romana Abramowicza, Joe Cole został zakupiony do tego zespołu za 6,6 mln funtów. W pierwszym sezonie nie potwierdził jednak swoich strzeleckich umiejętności i w 34 meczach zdobył zaledwie jedną bramkę. Występował również w rozgrywkach Ligi Mistrzów, w których Chelsea dotarła do półfinału. Po przyjściu do klubu José Mourinho sytuacja Cole’a pogorszyła się po krytyce ze strony trenera z powodu zbyt ofensywnej gry piłkarza w meczu z Liverpoolem F.C. Wkrótce jednak, z powodu licznych kontuzji w zespole, Joe Cole znalazł miejsce w podstawowym składzie i stał się jednym z motorów napędowych drużyny, która zdobyła mistrzostwo Anglii oraz Puchar Ligi Angielskiej w 2005 roku. W 28 meczach tego sezonu, Cole zdobył 8 bramek, w tym uznaną za jedną z najpiękniejszych w meczu z Norwich City. W kolejnym sezonie potwierdził swoją pozycję w zespole, współpracując między innymi z Frankiem Lampardem i Arjenem Robbenem. W 34 meczach zdobył dla Chelsea 8 goli, występował w Lidze Mistrzów i przyczynił się do zdobycia kolejnego mistrzostwa Anglii. W czerwcu 2006 roku przedłużył kontrakt z klubem na kolejne 4 lata. 21 maja 2008 roku, brał udział w przegranym po rzutach karnych finale Ligi Mistrzów z Manchesterem United. Piłkarzowi latem 2010 wygasł kontrakt z Chelsea. Joe Cole poinformował wówczas zarząd tego klubu, że ma zamiar wykorzystać instytucję wolnego transferu i rozważa możliwość przejścia do Arsenalu[2]. Oficjalna strona Chelsea, 9 czerwca 2010 roku potwierdziła, że Joe Cole wraz z wygaśnięciem kontraktu opuści klub Romana Abramowicza[3]. Tym samym 1 lipca 2010 roku, stał się wolnym zawodnikiem. 19 lipca 2010 roku, na zasadzie wolnego transferu przeszedł do Liverpoolu F.C., z którym podpisał czteroletni kontrakt[4]. 31 sierpnia 2011 roku, przeszedł na zasadzie wypożyczenia do Lille OSC. Po okresie rocznego wypożyczenia do francuskiego klubu, powrócił do Liverpoolu F.C.
4 stycznia 2013 powrócił do klubu, w którym się wychował, West Hamu United. Podpisał półtoraroczny kontrakt[5].
W reprezentacji Anglii Joe Cole zadebiutował w 2001 roku. Występował w drużynie Svena-Görana Erikssona regularnie, jednak nie w pierwszym składzie. W 2004 roku znalazł się w składzie drużyny na Mistrzostwa Europy, jednak na nich nie zagrał. Reprezentacja Anglii zakończyła udział w turnieju na ćwierćfinale.
Dopiero od 2005 roku Joe Cole stał się podstawowym graczem drużyny narodowej, z którą wywalczył awans do Mundialu 2006. Na turnieju w Niemczech wystąpił we wszystkich pięciu meczach Anglii w podstawowym składzie. Strzelił w nich jednego gola, w trzecim meczu grupowym ze Szwecją. Jego uderzenie z woleja z około 27 metrów zostało uznane za jeden z najlepszych goli turnieju[8]. Reprezentacja Anglii zakończyła udział w niemieckim Mundialu na ćwierćfinale. W 2007 roku wraz z reprezentacją Anglii niespodziewanie nie zakwalifikował się do Mistrzostw Europy 2008, przegrywając rywalizację w grupie E z Chorwacją i Rosją. Joe Cole pozostał jednak podstawowym graczem drużyny narodowej aż do marca 2008.
Później wystąpił już tylko w siedmiu meczach reprezentacji, sześciokrotnie wchodząc z ławki. Od początku po raz ostatni zagrał w meczu eliminacji Mundialu w RPA z Chorwacją, 10 września 2008. W innym meczu tychże eliminacji ustrzelił jedyny swój dublet w karierze reprezentacyjnej – 6 września 2008 zapewnił zwycięstwo 2-0 z Andorą w meczu rozgrywanym na Stadionie Olimpijskim w Barcelonie.
Ostatnie dwa mecze dla Anglii Joe Cole rozegrał na Mistrzostwach Świata w RPA, gdzie wszedł z ławki w trzecim meczu grupowym ze Słowenią wygranym 1-0 oraz w słynnym przegranym 1-4 w kontrowersyjnych okolicznościach meczu 1/8 finału z Niemcami, który walnie przyczynił się do wprowadzenia technologii goal-line w piłce nożnej[9].
